مریم سلحشور دستگردی - کارشناس ارشد روانشناسی گرایش محض، دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیکی
محمدرضا خدابخش - دکتری روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش برنامه فرزندپروری مثبت به مادران درگیر ناپایداری ازدواج بر عزت نفس، استقلال عاطفی و رابطه مادر-کودک دانش آموزان ابتدایی شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران درگیر ناپایداری ازدواج بودند که در 2 ماه اول سال 1397 به مراکز مشاوره و روان درمانی اداره بهزیستی شهر اصفهان مراجعه نموده بودند. نمونه مورد مطالعه این پژوهش را 30 نفر از مادران و دانش آموزان ابتدایی تشکیل می دادند که به صورت دردسترس از میان کلیه مادران مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی اصفهان و دانش آموزان ابتدایی آن ها انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره (گروه کنترل15 نفر و گروه آزمایش 15 نفر) گمارده شدند و تحت آموزش برنامه فرزندپروری مثبت ساندرز (2008)، که در قالب 8 جلسه یک و نیم ساعته و هفته ای یک بار برگزار می شد، قرار گرفتند. جمعآوری دادهها بر اساس پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ (1965)، پرسشنامه استقلال عاطفی اتسنبرگ و سیلوربرگ (1986) و پرسشنامه رابطه مادر- کودک پیانتا (1994)، انجام گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد که آموزش برنامه فرزندپروری مثبت به مادران درگیر ناپایداری ازدواج بر عزت نفس و استقلال عاطفی، تاثیر معناداری داشته است .(P> 0/05) همچنین نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره برای خرده مقیاسهای متغیر رابطه مادر- کودک نشان داد که تفاوت مشاهده شده بین میانگین نمرات مولفه های نزدیکی و تعارض در مرحله پس آزمون معنادار بوده است .(P> 0/05) از این رو به نظر می رسد برنامه فرزندپروری مثبت روش مناسبی جهت تاثیر بر ابعاد روانشناختی دانش آموزان و والدین محسوب می شود.

فرزندپروری مثبت، عزت نفس، استقلال عاطفی، رابطه مادر-کودک، ناپایداری ازدواج.