سارا کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش ژئوتکنیک، دانشگاه رازی
جهانگیر خزایی - استادیا رگروه مهندسی عمران دانشگاه رازی
محمد شریفی پور - استادیار گروه مهندسی عمران دانشگاه رازی
روح اله شریفی - استادیار گروه مهندسی گیاه پزشکی دانشگاه رازی

در سالهای اخیر، با افزایش جمعیت و تمرکز آن در مناطق شهری ، توسعه زیرساختهای عمرانی با محدودیتهایی در انتخاب محل ساخت وساز مواجه شده است. اطمینان حاصل کردن از مقاومت و پایداری خاک به عنوان بستر ساخت وساز در مقابل پدیده های طبیعی و بارهای وارده به آن از مقدماتی ترین و مهم ترین اصول در احداث سازه های مهندسی است. از آنجا که در بسیاری از مناطق ویژگی های رفتاری خاک، پاسخگوی نیازهای مهندسی نیست. بنابراین بهسازی خاک، به عنوان امری ضروری در توسعه زیرساختهای شهری مطرح میشود. اصلاح خاکهای مسئله دار جهت بهبود پارامترهای مهندسی با استفاده از روشهای مکانیکی و شیمیایی مختلفی انجام میپذیرد که هر دو این موارد مستلزم صرف هزینه و انرژی قابل توجهاند و میتوانند تاثیر مخربی بر اکوسیستم منطقه بگذارند. لزوم توجه بیشتر به مقوله ی حفاظت از محیط زیست در سالهای اخیر، مهندسین را ملزم به طراحی و اجرای روشهای دوستدار محیط زیست و در عین حال اقتصادی کرده است. در این میان استفاده از روشهای مقرون به صرفه و دوستدار محیط زیست5 بهسازی با کمک رسوب گذاری زیستی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کاربرد رسوب در بهسازی بیولوژیکی خاک به این شکل است که لایهای از این رسوب دور دانه های خاک را می پوشاند و در محل اتصال ذرات پلی تشکیل میدهد که باعث اتصال بیشتر دانه های خاک و در نتیجه تقویت خاک میشود.

رسوب گذاری زیستی کربنات کلسیم، بهسازی خاک، میکروارگانیسم