شهربانو رحمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مرتعداری دانشگاه شهرکرد
عطااله ابراهیمی - دکترای مرتعداری،عضو هیئت علمی گروه مرتع و آبخیز دانشگاه شهرکرد، و مرک

های آبخیزداری در کشور عمدتاً با هدف کنترل فرسایش خاک و کاهش رواناب انجام شده و برای اجرای این طرح ها مبالغ قابل توجهی هزینه می شود.در این پژوهش یکی از حوضه های آبخیز در استان چهار محال و بختیاری که هزینه های هنگفتی برای کنترل فرسایش و رسوب آن صرف شده مورد بررسی قرار گرفته تا اولویت عملیات آبخیزداری اعم از بیولوژیکی و مکانیکی که بایستی برای کنترل فرسایش و رسوب آن صورت پذیرد تعیین و با مجموعه عملیات بیولوژیکی و مکانیکی که عملاً از سال 1371 در این حوضه به مرحله اجرا درآمده است مورد مقایسه قرار گیرد. بررسی ها نشان می دهد که علیرغم اینکه سطح نسبتاً وسیعی از حوضه را اراضی مارنی حساس به فرسایش تشکیل می دهد و به نظر می رسد که بیشترین تمرکز بایستی بر روی تثبیت مارنها از طریق عملیات بیولوژیکی و یا مدیریتی صورت پذیرد ولی حجم عملیات مکانیکی و هزینه کرد منابع در این زمینه بسیار بیشتر از عملیات بیولوژیکی و مدیریتی بوده و از اینرو کمک قابل توجهی به کنترل فرسایش و رسوبزایی حوضه ننموده است. از آنجا که این مشکل تنها به این حوضه ختم نشده و مثالهای متعددی را در این خصوص در استان و کشور می توان یافت، در این نوشتار سعی شده است تا با ذکر مواردی عینی از حوضه وستگان، لزوم داشتن نگرشی جامع در انتخاب نوع عملیات آبخیزداری، چنانچه در تعاریف آبخیزداری نیز به آن اشاره شده و یا مستتر است یاد آوری گردد تا از اتلاف منابع جلوگیری و اهداف آبخیزداری نیز محقق گردد

آبخیزداری، فرسایش، عملیات مکانیکی، عملیات بیولوژیکی، حوزه آبخیز وستگان