مطالعه آزمایشگاهی آبشستگی موضعی اطراف گروه پایه های سه تایی

پل ها از جمله مهمترین سازه های هیدرولیکی هستند. آبشستگی موضعی اطراف پایه های پل مخصوصا در طول جریان های سیلابی تهدیدی جدی برای پایداری آنها به شمار می رود. از این رو تخمین دقیق حداکثر عمق آبشستگی، نقشی اساسی در طراحی پل ها خواهد داشت. استفاده از گروه پایه به جای تک پایه یکی از روش های نوین و کارآمد در کنترل و کاهش میزان آبشستگی است. با توجه به اهمیت و کارایی روش استفاده از گروه پایه، در این پژوهش به بررسی اثر فاصله ی بین پایه ها در کاهش عمق آبشستگی پرداخته شده است. آزمایش ها در شرایط آبشستگی آب زلال و رسوبات یکنواخت انجام شد. فاصله بین پایه های دو، سه و چهار برابر قطر پایه مورد بررسی قرار گرفت. بررسی نتایج نشان می دهد که استفاده از گروه پایه همواره باعث کاهش عمق آبشستگی در پایه سوم می شود و بیشترین میزان کاهش برابر با 30 درصد در فاصله 4 Gp/D= نسبت به تک پایه است. میزان آبشستگی برای پایه دوم تقریبا برابر با تک پایه است و در پایه اول به علت اثر پدیده تشدید میزان آبشستگی بیشتر از تک پایه است. افزایش فاصله بین پایه ها باعث تاخیر در شروع آبشستگی می شود. افزایش فاصله بین پایه ها از D2 به D3 اثر مثبتی در کاهش عمق آبشستگی دارد اما در فواصل D3 و D4 تقریبا عمق آبشستگی مشابه است.

Keywords:

عمق آبشستگی موضعی , گروه پایه سه تایی , کنترل آبشستگی موضعی , پایه پل , روش حفاظتی