جواد زارعی - دکتری رفتار حرکتی، پردیس بین الملل دانشگاه فردوسی مشهد
حمیدرضا طاهری تربتی - استاد رفتار حرکتی، دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی سهرابی - استاد رفتار حرکتی، دانشگاه فردوسی مشهد
عبدالله قاسمی - استادیار رفتار حرکتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد اجتماعی و شناختی کودکان نه تا 12 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت و بدین منظور، 40 نفر از دانش آموزان پسر نه تا 12 ساله از مدارس ابتدایی مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدیبا استفاده از پرسش نامه دی. سی. دی. کیو و آزمون ام. ای. بی. سی2 و مصاحبه بالینی و تایید روان پزشک صورت گرفت. شرکت کنندگان به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه ها، تمرینات منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون های ام. ای. بی. سی2، وایلند و آدمک گودیناف ارزیابی شدند و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمریناتویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تاثیر معنا داری دارد (P<0.05)؛ اما بر عملکرد اجتماعی کودکان تاثیر معناداری ندارد (P<0.05). بنابراین، برنامه های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان دی. سی. دی کمک می کند.

اختلال هماهنگی رشدی, تمرینات, عملکرد اجتماعی, شناختی