نقش آمایش سرزمین در توسعه پایدار محیط زیستی مناطق روستایی (مطالعه موردی :مناطق روستایی استان البرز)

آمایش سرزمین به عنوان رویکردی نهادینه شده بخشی از جغرافیای مدنیت ایران زمین و ایرانیان در همه ادوار تاریخی بوده است به نحویی که میتوان کمتر حوزه تمدنی در دنیای قدیم را یافت که تا این حد در رویکردی تلفیقی موضوع صیانت را با توسعه به عنوان اساس و جوهره مدیریت توسعه پایدار فضایی در فرایند آمایش سرزمین رعایت کرده و به اصول آن رسیده باشد، توسعه روستایی بهترین و کاملترین مدیریت آمایش سرزمین محسوب می شود که متناسب با ظرفیت ها، محدودیت ها و مقتضیات مکانی و زمانی توانسته به تلفیق زیبایی از توازن انسان و محیط دست یابد که در جای جای کشور میتوان به الگوهای متنوعی از سکونت و فعالیت در راستای اصول نهادینه شده آن شناسایی نمود. استان البرز که شاید نمونه بی بدیلی از برنامه ریزی و مدیریت آمایشی در حوزه توسعه پایدار روستایی محسوب شود که تا بحال شاید چندان الگوها و اصول آن مورد واکاوی علمی قرار نگرفته است لذا بازشناسی رویههای تعامل و ارتباط متقابل انسان و محیط در راستای خلق محیط جغرافیایی یکی از محورهایی خواهد بود که زمینه ها و گونه هایی از آمایش سرزمینی را برای سایر مناطق کشور دیکته و مستندسازی نماید. با این توضیح نحوه و سازوکارهای اثرگذار در همپیوندی انسان و محیط در این خطه، اثرات رویکرد آمایشی برگرفته از فرایند تاریخی و بنیان های جغرافیایی، میزان سازگاری این اصول با معیارهای توسعه پایدار روستایی متغیرهای اصلی این تحقیق خواهد بود.هدف اصلی این تحقیق تدوین برنامه توسعه پایدار روستایی با مبنا قراردادن رویکرد آمایشی بوده است یافته های تحقیق نشان می دهد که کاربست معیارهای مدیریت و برنامه ریزی آمایشی زیست محیطی یکی از خلاهای جدی در نظام توسعه روستایی مناطق مختلف کشور و بویژه ندر استان البرز بوده و ضرورت دارد نسبت به شناخت و بازاندیشی در این حوزه اقدام گردد.

Keywords:

سرزمین , توسعه روستایی , توسعه پایدار , محیط زیست , راهبرد.