کاربرد علم روان شناسی محیط در طراحی فضاهای بازی کودکان بی سرپرست و تاثیر آن بر مهارت اجتماعی این کودکان

بازی یکی از عوامل مهمی است که بر روحیه و شخصیت کودک اثر گذاشته و بخش جدایی ناپذیر زندگی اوست. روانشناسان و جامعه شناسان بر این باورند که بازی در سال های اولیه برای کودک بسیار حیاتی است و به جز پدید آوردن شادی، برای رشد جسمی و روانشناختی کودک اهمیت ویژه ای دارد. به وسیله بازی، کودک راه های برخورد و تعامل با محیط پیرامون خود را فرا می گیرد و مهارت های اجتماعی و زبانی را کسب می کند. همچنین بازی، فرصت هایی را برای ابراز وجود و خلاقیت در کودک فراهم می کند و نیز راهی مناسب برای تخلیه هیجان ها و انرژی های اضافی در او است. کودک از طریق بازی با فرهنگ جامعه خویش آشنا می شود و باعث می شود کودکان درباره خودشان و دنیای اطرافشان شناخت به دست آورند، در رشد همه جانبه کودک نیز نقش مهمی دارد و از همان اوایل کودکی باعث شناخت بهتر محیط می شود. متاسفانه برخی بر این باورند که بازی مانع یادگیری به موقع کودک است و به عنوان تلف کردن وقت کودکانشان می نگرند. در این تحقیق سعی می شود که به اهمیت بازی پرداخته شود و این نکته را آشکار سازد که بازی تنها یک سرگرمی کودکانه نیست بلکه در رشد و تکامل جنبه های مختلف زندگی کودک تاثیر دارد و با پیدا کردن درک درستی از این مهم می توان کودک را بسوی تاثیرات مثبت بازی سوق داد و مهم ترین عامل نتیجه مطلوب، وجود فضایی مناسب برای آن است. روشی که برای پژوهش فوق در نظر گرفته شده روش توصیفی تحلیلی و استفاده از تحقیقات میدانی و مطالعات کتابخانه ای است.

Keywords:

کودکان بی سرپرست , محیط , کالبدی , بازی , کودک , روانشناسی محیط