اصول طراحی مجتمع مسکونی پایدار زیست محیطی با تاکید بر بومی گرایی

معماری تا قبل از صنعتی شدن بصورت تعاملی و دوست دار طبیعت بود. با آغاز عصر مدرن در حوزه معماری و شهرسازی، معماری مدرن ظهور کرد و به صورت الگو درآمد. معماری تبدیل به ساخت بناهای بی هویتی شده بود که نه تنها زمینه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی را نادیده گرفت بلکه شرایط محیطی و اقلیمی نظیر سرما، گرما و رطوبت را نیز به کناری نهاد. به دلیل پیشرفت های تکنولوژیکی در استخراج منابع فسیلی و رفع نیازهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان ها به واسطه آنها، معماری به سمت استفاده بیشتر و بیشتر از این منابع سوق داده شد، در نتیجه معماری سنتی و بومی سازگار با طبیعت که متاثر از فرهنگ، تاریخ، هویت و... بود به کناری نهاده شد. تکنولوژی که قرار بود وسیله باشد تبدیل به هدف شده بود و موجب تخریب هرچه بیشتر محیط زیست و آلودگی های فراوان زیست محیطی گردید. در پژوهش حاضر بعد از مطالعات فراوانی که پیرامون راه ها و روش های کاهش مصرف انرژی در بخش مسکونی و ایجاد پایداری زیست محیطی در این حوزه صورت گرفت، این روش ها مورد ارزیابی و سنجش کارشناسان معماری قرار گرفت (آزمون دلفی) . روش های مورد نظر با هدف کاهش اتلاف انرژی، در سه بعد اصلی 1- بعد استفاده از فناوری های اقلیمی با ریز ابعاد، روش های فعال و روش های غیر فعال. 2- بعد تدابیر طراحی با ریز ابعاد، تمهیدات اقلیمی، بومی گرایی، استفاده ی صحیح از مصالح، تطابق با سایت، انعطاف پذیری، استفاده ی چند منظوره و قابلیت توسعه و مدیریت منابع. 3- بعد چرخه حیات مصالح، خلاصه شدند. بعد از سنجش روش ها توسط کارشناسان، نظرات ایشان با استفاده از نرم افزار Expert Choice مورد وزن دهی قرار گرفت و در نتیجه ریز بعدهای تمهیدات اقلیمی، استفاده صحیح از مصالح و بومی گرایی در بعد تدابیر طراحی بالاترین امتیازها را کسب کردند. در این پژوهش ریز بعد بومی گرایی مورد مطالعه و تفسیر قرار گرفته است.

Keywords:

مجتمع مسکونی , پایداری زیست محیطی , بومی گرایی