نقش آسیب شناسی در احیا بافت های تاریخی با نگاهی به گذر تاریخی بهار ایران در شیراز

بافت های تاریخی در هسته های دورنی شهرها دارای ویژگی های ارزشمندی هستند که مطالعه، آسیب شناسی و احیا آن ها نقش مهمی در شناخت تاریخ تکامل زندگی در دوره ها را دارند. هدف این مقاله بررسی و تحلیل مسائل و مشکلات کالبدی، جمعیتی، اقتصادی در بافت های تاریخی است که با نگاه ویژه بر گذر تاریخی بهار ایران در شهر شیراز متمرکز شده است. سوال مورد بررسی این است که چه عواملی در تخریب این محدوده تاثیر داشته است. روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی است. مطالعه جامع این گذر حاکی از آن است که توانمندی ها و استعدادهای این گذر به میزانی است که می تواند با اندکی تغییر و توجه به سان الگویی ارزشمند از سبک شهرسازی و معماری ایرانی - اسلامی در شیراز عرضه گردد. ابنیه تاریخی متعدد و گاها خاص در طول این گذر که عمدتا خانه های سنتی هستند و بر لبه ی گذر واقع شده اند گواه ظرفیت های بسیار آن است. مضاف بر آن که این گذر تاریخی از سرمایه ای بسیار ارزشمند تر نیز بهره می برد و آن، سرمایه اجتماعی و به عبارتی خصوصیات مطلوب جامعه انسانی حاضر در آن می باشد. آسیب های موجود در گذر می توانند کالبدی، کاربری، فرهنگی و اجتماعی، بصری و ... باشند. همچنین استفاده از شیوه های مرمت غلط نیز در بناهای موجود در این محله مشاهده می شود که با ایجاد طرح مناسب می توان حیات مناسبی را دوباره به این گذر بخشید.

Keywords:

آسیب شناسی , بافت تاریخی , گذر بهار , احیا