حمیدرضا سخائی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه تربیت مدرس،تهران

توسعه ی پایدار یکی از روش های مهم در حفظ محیط طبیعی و احیای آن برای نسل های آینده است. در بررسی میان بناهای عمومی شهرهای توسعه یافته با اقلیم متفاوت ضمن تحلیل و مقایسه ی روش های توسعه پایدار می توان قابلیت اجرای آن را برای اقلیم های مشابه تشریح و مورد بررسی قرار داد. در شهر های با تراکم جمعیت بالاتر مانند نیویورک و ییل آمریکا هدف کلی بیشتر اجرای هر چه بیشتر عناصر معماری سبز و معماری پایدار است و به جنبه های تمدن و بومی بودن توجه خاصی نمی شود. در شهر هایی مانند اوبی هیرو و توکیو توجه به المان های بومی منطقه در کنار اجرای صحیح پایداری در بنا از موارد حائز اهمیت و لازم در حیطه ی طراحی و اجرا می باشد. در بخش نتیجه گیری با درنظر گرفتن نمونه های موردی بر اساس اطلاعات کتابخانه ای و تحقیق بنیادی، به این جمع بندی می رسیم می توان با نظارت صحیح و درست، روش های توسعه پایدار را از کشور های توسعه یافته به کشور های در حال توسعه بسط داد و نمونه ی مشابه آن را اجرا نمود با این شرط که توجه به شرایط اقلیمی، فرهنگی و اقتصادی و دیگر فاکتور های تاثیر گذار همواره در این الگو پذیری حائز اهمیت است.

پایداری، توسعه پایدار، معماری پایدار، حفظ انرژی