بهره گیری پایدار از فضای سبز در معماری سلامت افزا

وجود طبیعت و فضای سبز تاثیرات مثبت و به سزایی بر جسم و روان انسان ها دارد. پژوهشگران معتقدند ارتباط با طبیعت، در سه سطح: اول، دیدن طبیعت؛ همچون از طریق پنجره، در یک کتاب، تلویزیون، یا یک نقاشی؛ دوم، بودن در طبیعت که معمولا همراه با فعالیت های دیگر مثل قدم زدن یا دوچرخه سواری تا محل کار، یا مطالعه کردن بر روی نیمکت یک باغ، یا صحبت کردن با دوستان در یک پارک همراه است و سوم، حضور فعال و دربرگیرنده طبیعت، مثل کشاورزی یا باغبانی کردن، پیاده روی کردن یا دویدن در طبیعت، قابل دسته بندی است. بنابر تحقیقات پیشین ارتباط با طبیعت در هر سه سطح، تاثیرات مثبتی بر سلامت جسمی، روحی و روانی انسان ها می گذارد. بنابراین لازم است که از طبیعت در فضاهای مختلف مرتبط با انسان ها استفاده گردد. پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی و با هدف بررسی میان اهمیت فضای سبز برای انسان ها و شیوه های بهره گیری از آن در فضاهای مرتبط با انسان ها می پردازد. اقدامات تحقیق به صورت کتابخانه ای و با مطالعه ی اسناد پژوهشی مرتبط، برای بررسی تاثیرات فضای سبز بر سلامت انسان ها انجام شده است. تحلیل داده های مزبور، به صورت کیفی و به منظور تعیین روش های مناسب بهره گیری از فضای سبز محیطی در فضاهای معماری، صورت پذیرفته است. یافته های این پژوهش، بیانگر آن است که بهره گیری از طبیعت سبز محیطی، در معماری؛ به شرط رعایت اصولی در انتخاب گیاهان و طراحی آنها، تاثیرات مفیدی بر سلامت افزایی انسان ها، افزایش تعاملات اجتماعی آنها، کاهش آلودگی هوا و صوتی شهرها و کاهش دمای سطح زمین دارد.

Keywords:

فضای سبز , سلامت انسان , سلامت افزایی , کالبد معماری , بهره گیری پایدار