حسگرهای زیستی بر پایه ی ذرات نانو جهت تشخیص توکسین مواد غذایی

علاقه ی بسیاری به توسعه ی ابزارهای بیوالکتریکی برای شناسایی توکسین مواد غذایی (مایکوتوکسین ها) وجود دارد. مایکوتوکسین ها متابولیت های ثانویه ی حاصل از قارچ هایی از قبیل فوزاریوم، آسپرژیلوس و پنی سیلیوم می باشند؛ که در محصولات یا در طول ذخیره سازی موادغذایی یافت می شوند. آلودگی مواد غذایی توسط مایکوتوکسین ها موجب افزایش نگرانی هایی شده است. سطوح بالای مایکوتوکسین ها در رژیم غذایی می تواند اثرات نامطلوب، حاد و مزمن را بر سلامت انسان و انواع گونه های حیوانی ایجاد کند. در میان سیصد مایکوتوکسین شناخته شده، تعداد بسیار کمی نقش مهمی را در ایمنی ماده غذایی ایفا می کنند و بدین جهت طیف وسیعی از روش های تحلیلی توسعه یافتند. برخی از مایکوتوکسین های مهم عبارتند از آفلاتوکسین ها، اکراتوکسین ها، فومونیسین ها، سیتروویریدین، پاتولین، سیترینین وزئارالنون. روش های مرسوم آنالیز مایکوتوکسین ها معمولا نیازمند تجهیزات پیچیده از قبیل کروماتوگرافی مایع با فلورسنس یا آشکارسازهای جرمی می باشند. بنابراین ابزارهای تحلیلی جدید جهت دستیابی به اطلاعات دقیق و سریعتر درباره سموم مورد نظر ضروری است. در دو دهه ی اخیر تحقیق و توسعه ی روش های تحلیلی سریع و آسان بر پایه ی پیوستگی حسگرهای زیستی با توجه به حساسیت و سادگی آنها مورد توجه قرار گرفته است. نانو ذرات اخیرا تاثیر زیادی بر توسعه ی حسگرهای زیستی داشته است. نانوذرات از قبیل نانوذرات کربن (نانو لوله های کربنی و گرافن) نقش مهمی را در طراحی سیستم های سنجش و حسگرها برای شناسایی و تعیین مایکوتوکسین ایفا می کنند. بعلاوه این بیوسیستم های نانو، فوایدی از لحاظ طراحی استراتژی جدید تشخیص توکسین های ماده غذایی دارا می باشند. در این مقاله به برخی از نتایج اخیر در رابطه با ساخت نانوحسگرهای زیستی برای شناسایی توکسین های ماده ی غذایی اشاره شده است.

Keywords:

توکسین های مواد غذایی , بیوسنسورها , ذرات نانو , گرافن