افشین جوادی - دانشیار گروه بهداشت مواد غذایی، مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
نعیمه شعبانی - دانشجوی .PhD بهداشت مواد غذایی، گروه بهداشت مواد غذایی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

توسعه و پیشرفت سریع فناوری در تولید پلاستیک های صنعتی، موجب کاربرد هر چه بیشتر پلیمرهای مقاوم در صنایع بسته بندی و به خصوص بسته بندی های ویژه ی مواد غذایی شده است. مواد بسته بندی بیش از نیمی از زباله های شهروندان در کشورهای صنعتی را تشکیل می دهند. برای این منظور در ایران پلیمرهای مختلف نظیر پلی پرولین، پلی اتیلن، پلی استایرن، پلیاتیلن ترفتالات به وفور استفاده می شود و این در حالی است که تجزیه ی پلیمرهای مصنوعی در طبیعت حداقل دویست سال به طول می انجامد. این آلاینده ی محیط زیست که به آلودگی سفید مشهور است در کشور ما به علت ضعف سیستم بازیافت پلاستیک رو به رشد است. لذا نگرانی از آلودگی محیط زیست توسط این نوع آلاینده ها، پژوهشگران را به تحقیق بر روی امکان استفاده از پلیمرهای طبیعی زیست تخریب پذیر واداشته است. این پلیمرها، موادی هستند که پس از فرآیند تجزیه توسط میکروارگانیسم ها به طور کامل به آب، دی اکسید کربن، توده ی زیستی تبدیل می شوند. شناخت و به کارگیری بیوپلیمرهای در صنعت بسته بندی نقش به سزایی در کاهش آلاینده های ناشی از مواد بسته بندی خواهد داشت. هدف از این تحقیق بررسی انواع بیوپلیمرها، فیلم ها و دستاوردها و تکنیک های قابل استفاده ازبیو پوشش ها با قابلیت تجزیه پذیری در محیط زیست در صنعت بسته بندی بدون آسیب رساندن به خواص و بافت مواد غذایی است.

زیست تخریب پذیر، بسته بندی، بیو پلیمر، پالستیک، بیو پوشش، پلیمر