مقایسه تطبیقی بر پرداخت خسارت در قراردادها در حقوق ایران و حقوق بین الملل

در این پژوهش به بررسی توافق بر پرداخت خسارت در قراردادها در حقوق ایران و مقایسه آن با حقوق بین الملل پرداخته شد. روش گردآوری اطلاعات و داده ها در پژوهش پیشرو، به صورت کتابخانه ای – اسنادی است. الزام به پرداخت خسارت ناشی از عدم انجام تعهد امری اجتماعی و حقوقی است که جهت حفظ نظم و تعادل در جامعه و احترام به عهد و پیمان میان طرفین قرارداد برقرار شده است. زمانی که فردی متعهد به امری شد اجرای آن وظیفه قانونی، اجتماعی، اخلاقی او محسوب می شود. جهت جلوگیری از این تخلف، غالب کشورها در قوانین خود ضمانت های اجرایی که عمدتا مالی است (جبران خسارت طرف غیر مقصر) پیش بینی کرده اند. نتایج حاصل از این پژوهش، حاکی از این است که نه در قوانین ایران و نه در متن کنوانسیون وین، تعریف صریحی از خسارت صورت نگرفته است. اصول، شرایط و روش های جبران خسارت قراردادی در کنوانسیون بیع بین المللی کالا (1980 وین) و حقوق ایران تفاوت سرشاری ندارد. همچنین در زمینه جبران خسارت ناشی از نقص قرارداد هماهنگی بسیاری بین مقررات کنوانسیون بیع بین المللی کالا مصوب 1980 وین حقوق ایران وجود دارد و این امر برآیند تلاش های نظری و عملی در جهت ایجاد یکنواختی و وحدت حقوقی در میان کشورهای جهان در عرصه تجارت بین الملل و گام موثری در راستای مرتفع ساختن مرزهای تصنعی حاصل از خودبیگانگی بشر و غلبه وحدت بر کثرت به شمار می رود. از سوی دیگر به نظر می رسد که الحاق ایران به کنوانسیون بیع بین المللی کالا به اعتبار بین المللی کشورمان نیز خواهد افزود و گسترش روابط بازرگانی بین المللی را نیز در پی خواهد داشت و در توسعه اقتصادی کشور نیز موثر خواهد بود. با الحاق ایران به کنوانسیون، بازرگانان خارجی با پیش بینی مقررات حاکم بر قراردادهای خرید و فروش با طرفین ایرانی که از عرف های بازرگانی بین المللی نشات گرفته و مورد قبول تجار بین المللی است، با اطمینان و احساس امنیت بیشتری به عقد قرارداد خواهند پرداخت.

Keywords:

پرداخت خسارت , قرارداد , توافق , حقوق ایران , حقوق بین الملل