جمیله آقاتبار رودباری - دانشجوی دکترای مدیریت آموزش عالی، دبیرخانه تحول و نوآوری در آموزش، معاونت آموزشی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران.
خدیجه بریمانی - دانشجوی دکترای مدیریت آموزش عالی، واحد امور دانشجویی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران.
طاهره اقامیرزایی محلی - دانشجوی دکترای مدیریت آموزش عالی، گروه مدیریت، دانشکده مدیریت و فناوری، دانشگاه علوم و فنون مازندران، بابل، ایران.
سعید صفاریان همدانی - استادیار،گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران.

زمینه و اهداف: آمایش سرزمین یک برنامه توسعه بلندمدت است و اساس انواع برنامه ریزی های ملی و منطقه ای در کشورها را تشکیل می دهد. این مطالعه به منظور بررسی نقش آمایش سرزمینی در توسعه آموزش عالی با معرفی یک مدل اجرایی موفق (آمایش آموزش عالی سلامت) انجام شد. روش بررسی: این پژوهش کاربردی- تحلیلی و مطالعه اسنادی، با بررسی گزارش های عملکرد دانشگاه ها و مراکز، به ویژه دانشگاه های علوم پزشکی در ارتباط با آمایش سرزمین، بهره گیری از نظر خبرگان، مطالعه و بررسی جدید ترین مقالات و مستندات در زمینه ی موضوع تحقیق در اردیبهشت 1396 انجام شد. یافته ها: با توجه به قرابت و نسبت آموزش عالی با نظریه ی توسعه اجتماعی، برنامه ریزی در آموزش عالی از جایگاه ویژه ای در توسعه کشورها برخوردار می باشد. آمایش سرزمین، به عنوان راهنما و نقشه ی راه روشن برای برنامه ریزی بخش آموزش عالی می تواند هدایت کننده نظام های آموزش عالی به صورتی نظام مند، پایدار، مبتنی بر نیاز و مزیت های منطقه ای و الزامات بین المللی در افق چشم انداز علم و فناوری کشور باشد. نمونه اجرایی و تاثیر گذار برنامه آمایش آموزش عالی در کشور، آمایش سرزمینی آموزش عالی سلامت می باشد. نتیجه گیری: اطلاعات حاصل از آمایش سرزمین، نقشه جامعی برای نشان دادن توانایی ها، قابلیت ها، فرصت ها و نقاط ضعف هر منطقه از کشور بوده، زمینه ساز توسعه ی پایدار می باشد. اهمیت نقش آموزش عالی در توسعه کشور، توجه بیش از پیش به آن را می طلبد. طراحی و اجرای هدفمند برنامه های آمایش سرزمین آموزش عالی سلامت، به عنوان الگویی موفق در سایر بخش های آموزشی مورد انتظار است.

آمایش سرزمینی, آموزش عالی, آموزش عالی سلامت, توسعه ی پایدار