آذر زارع - دانشگاه صنعتی اصفهان
نسرین اعتصامی - هیئت علمی دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی اصفهان
روح الله باقری - هیئت علمی دانشکده مهندسی شیمی

پلی اتیلن طی فرایندهای مذاب در معرض گرما، تنش برشی و اکسیژن دچار تخریب گرمایی می شود. به منظور دست یابی به پایداری مذاب پلی اتیلن در برابر پدیده های اکسایش گرمایی، استفاده از پایدارکننده ها عامل کلیدی در حفظ خواص فیزیکی و شیمیایی است. در سال های اخیر، پایدارکننده های طبیعی مختلف حین فراورش مذاب پلی اتیلن ها مورد توجه پژوهشگران بوده است. زیرا طی نگه داری مواد غذایی در ظروف بسته بندی تولید شده با پایدارکننده های سنتزی، این افزودنی ها می توانند به مواد غذایی مهاجرت کنند و باعث به خطر افتادن سلامت انسان شوند. برخی از پایدارکننده های طبیعی، ترکیبات فنولی موجود در منابع گیاهی هستند که نسبت به پایدارکننده های سنتزی مقاومت بیشتر در دماهای زیاد و پایداری مذاب بیشتری دارند. در این مقاله، اثر چند پایدارکننده طبیعی بر پایداری مذاب پلی اتیلن بررسی می شود. عملکرد پایدارکنندگی با اندازه گیری خواص رئولوژیکی، پایداری اکسایش گرمایی و رنگ پلیمر تعیین می شود. نتایج حاصل از اندازه گیری شاخص جریان مذاب پلی اتیلن دارای این پایدارکننده های طبیعی نشان داد، گرانروی در طول فرایند مذاب به مقدار کمتری تغییر می کند. اما در صورت استفاده از پایدارکننده های سنتزی، تغییر در شاخص جریان مذاب ادامه می یابد و مذاب در طول فرایند دچار تخریب می شود. از سوی دیگر، بررسی شاخص زردی نشان داد، پایدارکننده طبیعی باعث تغییر رنگ پلی اتیلن می شود. اما، با وجود این نقطه ضعف جزئی از پایدارکننده های طبیعی می توان برای جلوگیری از تخریب گرمایی در مواردی استفاده کرد که رنگ محصول در درجه دوم اهمیت قرار دارد. در نتیجه، پایدارکننده های طبیعی می توانند جایگزین مناسبی برای پایدارکننده های سنتزی در حین فرایند مذاب پلی اتیلن باشند.

پایدارکننده طبیعی, پلی اتیلن, گرانروی, فراورش مذاب, تخریب گرمایی