فریال احمدی - استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه مازندران
علیرضا اسکندری نژاد - دکتری مهندسی عمران، بخش مهندسی راه و ساختمان و محیط زیست، دانشگاه شیراز

یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای جهان با آن دست به گریبانند، سوانح طبیعی است. یکی از این سوانح طبیعی زلزلهمی باشد. در دهه های اخیر زلزله هایی با شدت های مختلف باعث گردیده است تا تلفات انسانی و اقتصادی بسیار زیادی رارقم زند. کشور ایران از جمله کشورهایی است که گسل های فعال و خطرناک دارد و بسیاری از شهرها و مراکز جمعیتی،سکونتگاه ها و تاسیسات انسانی یا روی گسل ها و یا در مجاورت آنها واقع شده است و در بسیاری از زمین لرزه های حادثشده، تخریب بسیار زیادی دیده شده است. از اینرو هدف از پژوهش حاضر سنجش سطح تابآوری و آسیب پذیری بافتفرسوده شهر ساری در برابر مخاطره طبیعی زلزله می باشد و از روش پژوهش توصیفی- تحلیلی در بستر پیمایشیاستفاده می نماید. در مرحله نخست با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به بررسی مبانی و مفاهیم مورد نظر پژوهشپرداخته شده است. سپس با بررسی های میدانی و ارزیابی طرح جامع شهر ساری، اطلاعات مربوط به به قدمت، نوع سازه وتعداد طبقات بناهای مسکونی در بافت فرسوده شهر ساری استخراج گریده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهدکهکه مقاوم ترین کلاس ساختمانی در برابر زلزله در منطقه 4 شهر ساری، ساختمان های فولادی با تعداد طبقات کمتر از 3می باشد که بعد از 1370 ساخته شده باشد (S1). همچنین کلیه ساختمان های خشتی (A) و بنایی با بلوک سیمانی(MC) در زلزله هایی با هر دو دوره بازگشت 475 و 2475 سال تخریب می گردند. ساختمان های بنایی که از مصالحیمانند آجر، فولاد و یا سنگ (MB) استفاده کرده اند در دوره بازگشت 475 سال بهتر از ساختمان های بتنی بین 3 تا 5طبقه که قبل از سال 1370 ساخته شده اند (C2) و کمتر از 2 طبقه (C1) عمل می کنند.

شهر، مخاطره طبیعی، زلزله، آسیب پذیری کالبدی