حکمروایی شهری و برنامه ریزی توسعه(منطقه 5 تهران)

طی سه دهه گذشته، حکمروایی خوب شهری در مقابل رویکرد مدیریت شهری دولت محور مورد تایید و تا کید سازمان های بین المللی و ملی قرار گرفته و از آن به عنوان یکی از پیش نیازها و ویژگی های شهرهای پایدار یاد میکنند. این پژوهش با توجه بر این مهم، دو هدف اصلی را دنبال میکند: نخست، بررسی وضعیت حکمروایی شهری در شهر تهران و دوم ،تلاش برای شناخت تفاوتها وتشابه ها در نوع نگاه و ادراک دو ذینفع اصلی در مو ضوع حکمروایی خوب( یعنی شهروندان و مدیران و کار شنا سان) از شاخصهای حکمروایی در شهر تهران. روش تحقیق تو صیفی _تحلیلی و گردآوری داده ها مبتنی بر مطالعات کتابخانه و بررسی های پیمایشی میباشد. حکمروایی خوب را میتوان رویکرد، فرایند و شیوه مشارکتی اداره امور عمومی با مشارکت سه بخش دولتی، خصو صی و مدنی تعریف نمود. در سالهای اخیر در ایران، به طور گسترده از این رویکرد به عنوان ضرورت توسعه مدیریت شهری کشور نام برده شده و در موارد متعددی به ارزیابی تحقق آن در اداره امور عمومی شهرها نیز پرداخته شده است. این در حالی است که به ظرفیتهای موجود آن در قوانین و برنامه های توسعه شهری کشور توجه نشده است. اقدمات صورت پذیرفته در این خصوص، بیشتر در نفی انفعالی انحصار مدیریت دولتی در اداره ک شور و شهرها انجام پذیرفته است. به همین دلیل این تلا شها و اقدامات منجر به تبدیل این رویکرد به گفتمان رایج علمی و اجرایی حوزه مدیریت تو سعه شهری در ایران نشد. هدف این پژوهش، شناخت برنامه های توسعه شهری ایران و شهر تهران با اصول حکمروایی خوب و تو سعه مدیریت شهری ک شور ا ست. قوانین و برنامه های مورد ا ستفاده در این پژوهش، شامل قوانین تو سعه شهری ک شور ، برنامه های تو سعه شهری شهر تهران و برنامه های سازمانی شورای اسلامی شهر و شهرداری تهران میباشد. بر اساس یافته های این پژوهش، قوانین وبرنامه های توسعه شهری ایران با اصول حکمروایی خوب شهری ارتباط دارند، اما به ندرت با آنهامنطبق می باشند.

Keywords:

قوانین توسعه شهری , برنامه های توسعه شهری , حکمروایی خوب شهری