بررسی تاثیر تمرینات نوروفیدبک بر توانبخشی حرکتی بیماران با آسیب مغزی: مرور سیستماتیک

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 401

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

RCMED01_026

تاریخ نمایه سازی: 3 تیر 1398

Abstract:

سابقه و هدف: بیماران پس از ابتلا به آسیب مغزی؛ دچار ناتوانی های زیادی از جمله اختلالات حرکتی می شوند که ایناختلالات؛ جنبه های مختلف زندگی و فعالیت های روزمره آنان را تحت تاثیر قرار می دهد و نیاز به توانبخشی بیماران پس از ابتلابه بیماری را اجتناب ناپذیر می سازند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات نوروفیدبک بر توانبخشی حرکتی بیماران باآسیب مغزی است. روش جستجو: این مطالعه مروری سیستماتیک با جستجو در سایت های علمی Iranmedex, google scholar ،Magiran ،SIDبا کلیدواژه های تمرینات نوروفیدبک،کیفیت زندگی، توانبخشی، آسیب مغزی و معادل انگلیسی آنها طی 10سال اخیر انجام شد و از مقالات توصیفی- تحلیلی نیز استفاده شده است.یافته ها: یافته های مطالعات مختلف شان داد که 14 جلسه تمرینات نوروفیدبک باعث افزایش تعادل بیماران با آسیب مغزیمی شود و می تواند آثار مطلوبی بر ثبات وضعیتی بدن و کم شدن خطر سقوط بیماران گردد به گونه ای که بیماران نیازمند بهکمک در حین راه رفتن و ایستادن می توانند در پایان تمرینات، خودشان بدون کمک بایستند و یا با کمک کمتری حرکت کنند.نتایج مطالعات مختلف نشان داد که استفاده از تمرینات نوروفیدبک بعنوان یک وسیله غیرتهاجمی و بدون خطر در حفظ سلامتی وحفظ بازیابی تعادل افراد با آسیب مغزی، بهبودی معنی داری را در تعادل و عملکرد جسمانی افراد ایجاد کرده و علاوه بر اینکه برامواج مغزی موثر در حرکت تمرکز دارد؛ مشکلات ناشی از سقوط و آسیب دیدگی را نیز جبران می کند که این امر می تواند رویعملکرد حرکتی، تعادل و جنبه های روانی از جمله کیفیت زندگی تاثیر گذارد و بیمار را هر چه بیشتر به فعالیت فیزیکی ترغیبنماید تا عوارض کمبود جسمانی در این افراد جبران شود.نتیجه گیری: از یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که تمرینات نوروفیدبک می تواند بعنوان یک روش مناسب و موثربرای توانبخشی حرکتی بیماران با آسیب مغزی مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین می تواند در توانبخشی بعنوان یک برنامه مکملجهت بالا بردن کارایی این بیماران قرار گیرد.

Authors

نجیمه یوسفی

کارشناس پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی گراش، گراش، ایران

یعقوب مدملی

دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری داخلی جراحی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران