بهبود علائم حرکتی اختلال لکنت در کودکان دارای سندرم داون با استفاده از روش گفتار سیلابیک

زمینه و هدف: در حدود 59-42% افراد دارای سندرم داون دچار لکنت هستند. اگر چه اختلالات شناختی و زبانی می تواند دربروز این موارد موثر باشد اما ماهیت اصلی لکنت در این افراد همچنان نامعلوم است. بنابراین برای یافتن علل احتمالی لکنت وهمچنین تدوین راهکارهای درمانی برای رفع این مشکلات لزوم برنامه های گفتاردرمانی برای بهبود لکنت این افراد احساس میشود. اطلاعات اندکی از مداخلات لکنت درمانی در سندرم داون موجود می باشد و در این تحقیق سعی شد که اثربخشی یکی ازروشهای گفتاردرمانی بر روی سه نوجوان دارای سندرم داون بررسی گردد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر بصورت تک موردی بر روی سه نوجوان 17-14 ساله دارای سندرم داون مبتلا به لکنت انجام شد. هر سه نفر براساس نمره مهارتهای هوشی، شناختی و زبانی همگن شدند. روش گفتار سیلابیک به همراه راهنمایی های اشاره ایبعنوان روش مداخله به کار رفت. در سه مقطع قبل، بلافاصله بعد و سه هفته بعد از مداخله، نمره شدت لکنت و نمره ارزش نوعلکنت محاسبه شد. از آزمونهای آماری ناپارامتریک برای تحلیل داده ها استفاده کردیم. یافته ها: در مقطع بعد از مداخله، نمره شدت لکنت کاهش یافت اما تغییر نمرات به لحاظ آماری معنادار نبود (p=0/060). نمره ارزش نوع لکنت بعد از مداخله کاهش یافت اما مجددا تغییر نوع لکنت نسبت به قبل از شروع مداخلات به لحاظ آماری معنادار نشد (p=0/051). نتیجه گیری: روش گفتار سیلابیک به همراه راهنماییهای اشاره ای توانست باعث کاهش شدت شده و نوع علائم حرکتی گفتار را از گیرهای پرفشار به تکرارهای هجایی در سه نوجوان مبتلا به سندرم داون تغییر داد. البته این کاهش نمره شدت لکنت و تغییرنوع علائم به لحاظ آماری معنادار نبود. به گفتاردرمانگران پیشنهاد می شود برای روانتر کردن جریان گفتگو از این تکنیک برایکاهش فشارها و گیرهای گفتاری افراد دارای سندرم داون استفاده کنند.

Keywords:

سندرم داون , لکنت , گفتار سیلابیک , گفتاردرمانی