بررسی و تعیین میزان نوع ارتباط بین الگوی رفتاری و عملکرد رانندگان خطوط تندرو با متغیر های رضایت مندی مسافرین از حمل و نقل عمومی از طریق آزمون فرضیه های رابطه ای (مطالعه موردی اتوبوسرانی سامانه تندرو چهار تهران)

نوع رفتار ارائه کنندگان خدمات در میزان جلب مشتری و تاثیر آن بر تکرار فرآیند خرید در جوامع مختلف بر کسی پوشیده نیست. . رضایتمندی مشتری یک احساس است و برای بهبود آن باید آن را به یک شاخص کمی تبدیل نمود. مدل های شاخص رضایتمندی مشتری راهکاریی برای این فرایند تبدیل است. رضایت مشتری درشرکت های خدماتی نظیر اتوبوسرانی، در نتیجه ادراک مشتری طی یک خدمت یا رابطه ارزشی است، به طوری که قیمت مساوی است با نسبت کیفیت خدمات انجام شده به قیمت و هزینه های مشتری.لازم به ذکر است یکی از عوامل موثر بر سطح رضایت مسافران و میزان استفاده از اتوبوس به عنوان گزینه سفر برای سفرهای درون شهری، نوع و رفتار راننده های خطوط تندرو تهران است. میزان رضایت رانندگان از خدمات ارایه شده به آنها تاثیر بسزایی بر نوع رفتار آن-ها دارد و از این رو بر سطح رضایت مسافران و کاهش رفتارهای نابهنجار در سیستم اتوبوسرانی موثر است. هدف از این مقاله مشخص نمودن رابطه بین رفتار راننده با وفاداری مشتری (مسافران) بوده که می تواند به هدف گذاری های خاصی به منظور برنامه ریزی های آموزشی با رویکرد اصلاح نوع رفتار در راستای پذیرش مسافران ناراضی و در نهایت به تحکیم ارتباط بین مسافر و سازمان بیانجامد. در این پژوهش به بررسی نوع رابطه بین رفتار رانندگان با میزان رضایتمندی مسافران پرداخته و با اثبات ارتباط منطقی بین دو متغیر فوق میزان شدت این ارتباط بر رضایتمندی مشتریان را نشان می دهیم.

Keywords:

توسعه شهری , رضایتمندی , حمل و نقل , ارزیابی عملکرد , رفتار , نوع پوشش رانندگان