میانجیگری

با افزایش اختلافات، حل و فصل آنها از طریق دادگاه های دولتی و توسط قضات منتخب دولت، گذشته از این که هزینه زیادی را بر دولت ها تحمیل می کند، منجر به تراکم کار و انباشته شدن پرونده ها در دادگاه های دادگستری می گردد و این امر به دلیل تبعاتی همچون کندی جریان حل و فصل اختلافات و پایین آمدن کیفیت رسیدگی و آراء و در نتیجه عدماجرای صحیح و سریع عدالت نارضایتی اصحاب دعوا را به دنبال خواهد داشت. پس علت انتخاب این موضوع کاهش هزینه ها، کاهش تجمع پرونده ها در دادگاه ها و عدم تمایل طرفین برای مراجعه به دادگاه می باشد. از این رو میانجیگری می تواند جایگزی مناسبی برای دادگاه ها گردد و طرفین می توانند در هر مرحله از دادرسی اختلاف خود را از طریق میانجیگری حل و فصل نمایند. سوال هایی که در این مقاله سعی می شود به آن پاسخ داده شود این است که طرفین اختلاف چه زمانی می توانند به میانجیگری مراجعه کنند چه دعاوی قابل ارجاع به میانجیگری نیستند و میانجیگری نسبت به روش های دیگر حل و فصل اختلاف از چه معایب و مزایایی برخوردار است میانجیگری علاوه بر فواید بسیاری که دارد معایب وآثارزیانباری را نیز به دنبال دارد، و همچنین با استنباط از ماده 496 قانون آیین دادرسی مدنی می توان نتیجه گرفت که دعوی که قابل ارجاع به داوری نیستند به طریق اولی از طریق میانجیگری نیز حل و فصل نخواهند شد. و نیز روش تحقیق در این مقاله توصیفی ترویجی می باشد.

Keywords:

میانجی , میانجیگری اختلافات بین المللی , میانجیگری اختلافات داخلی , سازش