مژده خراشاهی - دانشجوی کارشناسی ارشد انرژی و معماری، دانشگاه پارس تهران، ایران
محمدامین فروتن - کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران،دانشگاه هنر اصفهان، ایران
زهره حسن زاده - کارشناس عمران، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران

در زمان ساخت هر بنا فرایند تقالان مصالح از مبدا0 به محل ساخت از جمله مراحل هزینه بردار است. بنابراین استفاده از مصالح بوم آورد، ضرورتی انکار ناپذیر در مسیر ساختمان سازی پایدار است. هرچند توجه به مصالح بوم آورد عموما در ساخت بناهای روستایی کشورمان به چشم می خورد، اما استفاده از این مصالح لزوما در بهینه ترین حالت ممکن صورت نگرفته است. بطور مثال بسیاری از بناهای بومی ساخته شده در مناطق شمالی ایران با استفاده از چوب درختان ساخته شده اند و ساخت این بناها منجر به نابودی جنگل ها در این نواحی شده است. این در حالی است که در این روستاها منابع دیگری برای ساخت ابنیه وجود دارد که ظاهرا مغفول مانده اند. نی از جمله مصالحی است که می تواند در قسمت های مختلف ساختمان های شمال ایران به کار رود. اما علیرغم در دسترس بودن این مصالح که به سبب وجود تالاب های متعدد به راحتی قابل بهره برداری است، به نظر می رسد از این ظرفیت استفاده ی مناسبی نشده است و نی به عنوان گیاهی کم ارزش و بدون فایده شناسایی شده است در این مقاله با روش تحلیل و استدلال منطقی ضمن بررسی ویژگی های فیزیکی و مکانیکی این گونه ی گیاهی و کاربرد آن در معماری بومی مازندران، به امکان سنجی نحوه بهره گیری از نی در این خطه پرداخته شده است تا بتوان نی را به عنوان جایگزینی کاربردی و مناسب برای چوب های جنگلی که در ساخت بناهای روستایی به کار می روند معرفی نمود.

نی، بامبو ، معماری پایدار،خانه روستایی، مازندران