ارائه ی راهبردهای دستیابی به سیستم حمل و نقل پایدار شهری (نمونه ی موردی : شهر اصفهان)

وجود نارسایی در روند برنامه ریزی شهری و حمل و نقل شهری، آثار و عوارض زیان بار گسترده ای را همچون مصرف بالای انرژی، تاخیر در رسیدن به مقصد، آلودگی هوا، کاهش ایمنی شهری و افزایش خطرات جانی ، از بین بردن بافتها و پیوندهای سنتی شهر و نظایر اینها، به بار آورده است . روند رشد شتابان کلانشهرها در جهان توام با افزایش جمعیت در این شهرها، مشکلات متعددی را بوجود اورده است. از این رو این معضل یکی از چالش های اساسی فرا روی برنامه ریزی شهری در اواخر قرن بیستم بوده که دستیابی به توسعه شهری پایدار را تحت تاثیر خود قرار داده است. این در حالی است که یکی از ویژگی ها و شاخصه های محیط شهری مطلوب، دسترسی آسان ، سریع و مطمئن شهروندان به نقاط مختلف شهر و بهره مندی از کاربری های گوناگون موجود در سطح شهر است . پس می توان گفت رابطه سیستمی برنامه ریزی حمل و نقل و برنامه ریزی شهری از دیدگاه مدیریت شهری معاصر می بایست پر اهمیت تلقی گردد. در پژوهش حاضر که در محدوده ی شهر اصفهان صورت پذیرفته است سعی شده تا با استفاده از مدل تحلیل عوامل استراتژیک SWOT به بررسی پایداری سیستم حمل و نقل شهری این شهر پرداخته شود. نتایج بدست آمده از مدل سوات بیانگر این می باشد که امتیاز کلی ماتریس IFE برابر با 1.986 و امتیاز کلی ماتریس EFE برابر با 2.341 می باشد و بدین ترتیب سیستم حمل و نقل درون شهری اصفهان در جایگاه مطلوبی قرار ندارد و باید با استفاده از راهبردهای تدافعی تهدیدات سیستم خنثی شودو ضعف را کاهش داد.

Keywords:

حمل و نقل پایدار , تحلیل استراتژیک , توسعه ی پایدار , اصفهان