مقایسه ی شکنندگی لرزه ای سازه های جداسازی شده با انواع جداگرهای پاندولی اصطکاکی

برای کاهش اثرات زلزله بر ساختمان ها، استفاده از سیستم های جداساز یک راه حل موثر می باشد. در بیشتر مطالعات موجود در مورد جداسازی لرزه ای، در کشورمان به جنبه های تضمینی رفتار این جداگرها پرداخته شده و کمتر احتمال خرابی سازه های دارای جداسازی مورد مطالعه قرار گرفته است. در این پژوهش با در نظر گرفتن عدم قطعیت های موجود در یک سازه جداسازی شده نظیر عدم قطعیت رکورد زلزله، مدلسازی، طراحی و خصوصیات مصالح در چارچوبی احتمالاتی به بررسی مقایسه ی شکنندگی لرزه ای انواع جداگرهای پاندولی اصطکاکی پرداخته شده است. این جداگرها عبارتند از جداگر پاندول اصطکاکی تکی، دوگانه و سه گانه که مهمترین ویژگی جداگرهای اصطکاکی یعنی پریود موثر جداسازی بین 3تا5 ثانیه متغیر در نظر گرفته شده و همچنین دو نوع روسازه فولادی دارای قاب خمشی فولادی ویژه به تعداد طبقات 3و6 طبقه بر روی این جداگرها قرار گرفته اند. این دو سازه نمایانگر سازه های کوتاه مرتبه و میان مرتبه جداسازی شده می باشند. در ادامه تحلیل های دینامیکی فزاینده غیر خطی بر روی مدل های انجام شده و عملکرد سیستم ها در سطوح خرابی مختلف یعنی سطوح خفیف، متوسط، گسترده و فرو ریزش در قالب منحنی شکنندگی برای اجزای سازه ای و غیر سازه ای مورد بررسی قرار گرفته است. ضمنا نشان داده شده که تمامی مدل ها بر اساس FEMA P-695 دارای کفایت در طراحی و احتمال فروریزشی کمتر از 10 درصد هستند

Keywords:

جداگرهای پاندول اصطکاکی , شکنندگی لرزه ای , سطح خرابی , آنالیز غیر خطی فزاینده , طراحی بر اساس عملکرد