ونوس بابالو - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، مدرس دانشگاه پیام نور واحد البرز

مرگ واقعیتی گریزناپذیر است که از دیرباز تا امروز به عنوان بزرگترین راز هستی، آدمی را به اندیشیدن در خصوص فرجام زندگی واداشته است. از همین روست که دیدگاه های متفاوتی در این باره پدیدار گشته، از نخستین روزگاران و ادوار ثبت شده ی تاریخی مرکز ثقل خرافات و باورهای مختلف بشری بوده است. اندیشیدن به مرگ و دنیای پس از آن یکی از ابواب اصلی فلسفه و مذهب بوده است.روش پژوهش به کمک مطالعات اسنادی و کتابخانهای انجام شد و دستاوردها و تحقیقات سایرین مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. در طی این بررسیها، مرگ از نظرگاه های مختلف مورد تحلیل قرار گرفتند و ویژگی های هر کدام به تنهایی واکاوی شد.درمقاله ی حاضر سعی بر آن رفته که به چند نمونه از وجوه مختلف مرگ و کیفیت و بروز و ظهور شاخصه های آن خاصه در اشعار سهراب سپهری پرداخته شود و چشمانداز وی به این موضوع مورد بحث قرار گیرد. با نظر به رویکرد شاعر به بودییسم و مکتب خراسانی وتاثیر این فلسفه در وجوه مختلف زندگی اش می توان وی را در زمره ی عارفانی دانست که هرگز از مرگ نمی هراسند و از آن روی برنمی تابند.در این مقاله مختصری راجب مرگ در اندیشه ها و مکاتب مختلف و تاثیر آن بر انسان و اندیشه ی وی بحث شده است، چرا که هر صاحب سخنی از دریچه ی فکر خود به آن نگریسته ومی توان چگونگی دیدگاهشان را از لا به لای آثارشان جستجو کرد.

سهراب سپهری، مرگ،زندگی، نگرش مثبت، چهره ی طلایی مرگ