پروانه دلاور - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نوشهر

شعر آیینی یکی از حلقه های پیوستگی به ریشه های تاریخی شعر فارسی است. این نوع شعر که بازتاب جان آگاهو تربیت دینی آفرینندگان آن است اگر چه از صورت معهود، خود را جدا نمی داند، لیکن با افق های معاصر نیز بیگانهنیست. این جریان توانسته است با توجه به غنای شعر کهن پارسی نیم نگاهی نیز به پیشنهادهای نو و نظریه های امروزینداشته باشد تا در این فرآیند، شعری ریشه دار اما تازه را به مخاطب هوشمند امروز بنماید. این نوشتار به سیر شعر آیینیمعاصر معطوف شده وضمن توجه به نمونه های شعری ، سعی در برجسته سازی نکات مشترک آنها و آسیب شناسی دراین زمینه کرده است. در بررسی اشعار این حوزه ویژگی هایی از قبیل: مضامین مشترک با پرداخت های شخصی ، قالب هایسنتی با ظرفیت سازی امروزی ،توجه به تشبیه و استعاره، حرکت رو به رشد شاعران به سمت شعر ناب، عبور از ایستاییدر سطح زبان به سوی ژرف اندیشی و مضمون سازی با واژگان دینی، شایان توجه است. در این راستا رویکرد به نوآوری-های فردی و فاصله گرفتن شاعران از یکدیگر و رسیدن به سبک شخصی و تامل در لایه های نامکشوف و مورد نیاز جامعه یمعاصر و دوری از خرافات ضرورری است.

شعر آیینی، شعرمعاصر فارسی، رویکرد آسیب شناختی