بررسی تطبیقی دیدگاهای روانشناسی و مولوی در خصوص انسان خودشکوفا

در این مقاله تفاوت دیدگاه ها در خصوص راه های رسیدن به خودشکوفایی، از دیدگاه سه مکتب انسان شناسی شرق وغرب، یکی مکتب جلال الدین محمد مولوی، عارف و انسان شناس قرن هفتم هجری قمری و دو مکتب دیگر، روانشناسیانسانگرایانه کارل راجرز و آبراهام مزلو، نظریه پردازان خودشکوفایی و روانشناسان قرن بیستم آمریکا مورد بحث و بررسی قرارگرفته است. در این پژوهش، به تفاوت های راهبردی میان اندیشه های مولوی، این انسانگرای معنوی نگر و انسان گرایان غربی،که اندیشه مندانی تجربی نگر هستند پرداخته شده است. این موضوع روشن گردید که مولوی قرن ها قبل از انسان گرایان غربی،راه کارهایی در مورد کمال انسانی ارائه داده بود که بسیار فراتر از دیدگاه های این انسان گرایان است. تفاوت دیدگاه های آنان درخصوص راه های کمال، انتخاب دوست، وحدت جوهری ادیان، قطب بودن انسان کامل، و چگونگی رسیدن به آرامش درونیاست. مولفه های مولوی برای انسان خودشکوفا، معنوی نگر بودن، ترک (من)، و عقل شرقی، است و مولفه های روان شناسانغربی، تجربی نگر بودن، فنای (من)، و عقل غربی است. رسیدن به نور خدایی، نقطه پایان خودشکوفایی از منظر مولاناست.جایی که خیال پردازی هم نمی تواند به تجسم آن موفق شود.

Keywords:

کمال , مولوی , خودشکوفایی , راجرز , مزلو