رضوانه امینی گلستانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شاهد
سولماز نورآبادی - استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه شاهد

کیفیت آموزش و پژوهش، از جمله دغدغه های اصلی نظام های دانشگاهی در اغلب کشورهای جهان بوده است. برنامه های درسی میانرشتهای در راستای پاسخ گویی به گسترش تخصص های گوناگون و تالش برای حل مسائل از طریق اهمیت دادن به محور خدمات اجتماعی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی، شکل گرفت. با توجه به اینکه آموزش و یادگیری دارای مبانی روانشناسی، جامعه شناسی و فلسفی است، برنامه درسی میانرشتهای هم از این اصل مستثنی نیست و دارای مبانی مخصوص به خود می باشد. طرفداران رویکرد میان رشته ای معتقدند که رشته های تحصیلی به صورت خودسرانه جهان را به قطعات مجزا از هم تقسیم کرده و باعث شده اند که تنها از یک بعد به مشکلات نگریسته و سایر ابعاد آن نادیده گرفته شود. هدف رویکردهای میان رشته ای نشان دادن جهت گیریها و شیوه های همکاری، مشارکت و ایجاد مفاهمه میان کنشگران و عناصر مختلف و درگیر با مساله و موضوعی است که مستلزم فعالیت میان رشته ای، تلفیقی و گروهی است. فرآیند برنامه درسی چه رشته ای باشد و چه میانرشتهای، از روشهایی بهره میبرد تا بتواند موضوع، مبحث یا مساله مورد نظر را تبیین و اطلاعات لازم برای توضیح ابعاد آن جمعآوری کند. این فرایند اغلب در یک چارچوب منظم و مرتبط به هم معنا پیدا میکند که غالبا از آن به عنوان الگو یاد میشود. در پژوهش حاضر، با مطالعه کتابخانه ای به روش تحلیل اسنادی و بررسی منابع چاپی و الکترونیکی، به تحلیل و تبیین مبانی و الگوهای برنامه درسی میان رشته ای در نظام دانشگاهی کشور پرداخته شده است تا به کمک آن در جهت ارتقاء جایگاه علمی کشور در جهان، گامی برداشته شود.

میان رشته ای، رویکردهای میان رشته ای، الگوهای برنامه درسی میان رشته ای، آموزش عالی