نگاه اجمالى به سیماى زن در اساطیر ایرانى

به روانی آب , به گرمی آتش وبه ارزشمندی خاک ایران , فردوسی شاهنامه می سراید . افسانه ها و حماسه ها و تاریخ رفته از یاد را در باره زنده می کند و در آیینه ای به گسردگی ایران نمایان می سازد م فردوسی چشم ژرفانگر خویش را در ((توس )) خراسان به جهان گشود و با سرودن شاهنامه نوریده ء ملت ایران شد ونامی ماندگار در ادبیات حماسی ملل . بیشتر زندگی پر ثمر او در زمان سامانیان وشکوفایی ادبیات پارسی گذشت ودورهء شکوه پسیری را با غم از دست دادن فرزند برومند خود و در زمان سلطان غزنوی , محمود , در سخنی وتنگدستی به سرد برد وسر انجام پس از سال رنجی پر شور و شاهنامه را به پایان رسانید و شاهکارهای به یاد گار نهاد ورفت . رفت , اما نمرد که ( تخم سخن ) را پراکنده بود و ( سرو سایه فکنی ) بر افراشته بود . شاهنامه , باز آفرینی نگاشته و بر گزیده است از ( حماسه ) های باستانی و مدارکی تاریخی که با آگاهیهای فردوسی از فرهنگ وادب پارسی ونبوغ وهنر ویژه به وی آمیخته گشته است ونه تنها یک منظومه ع بزرگ حماسی و بلکه سند و کارنامه و فرهنگی و تاریخی ملت ایران نیز می باشد . در شاهنامه قهرمانها و شخصیتها نقشهایی گوناگون دارند و گاه جنبه ای ( اسطوره ای و نمادین وگاه واقعیت تاریخی می یابند . شاهنامه دارای داستانهایی است ازقهرمانان وپهلوانان زنان و مردانی که گاه جنبه نمادین و آرمانی دارند و متعلق به دوران اساطیری و پهلوانی می باشند و گاه ازواقعیت های تاریخی و درهمه گونه خود بیانگر دیدگاه خردگرایی و یاورهای بنیادین دینی فردوسی که موجب محبوبیت ودرمیان شعوبیه گردید