لیلا امیری - دانش آموخته ی دکتری ادبیات غنایی دانشگاه شیراز.
زهرا ریاحی زمین - دانشیار بخش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز.

حس زیبایی و زیبایی شناسی منشا الهی دارند و با روح انسانها عجین و همراه بودهاند. این زیبایی در حوزه های مختلف هنری و از جمله شعر جلوهگر است. زیبایی در شعر معاصر تنها منحصر به آرایه های ادبی نیست؛ بلکه ابعاد جدیدتری همچون فرمگرایی را نیز در بر گرفته است. پژوهش حاضر بر آن است تا کارکرد عناصر زیبایی شناسی را در شعر قیصر امین پور به روش کیفی از نوع تحلیلی– توصیفی بررسی کند.امین پور از چهره های برجسته ی شعر معاصر و نسل دوم انقلاب است. یافته ها نشان میدهد که شاعر ابتکار و نوآوری خلاقانه ای در زمینه ی واژه سازی و ترکیب آفرینی دارد. او در ضمن واژه های محاورهای، اصطلاحات کنایی را هم در خدمت محتوا قرار داده است. انواع مختلف جناس، بستر زیبایی درونی را در شعرش فراهم ساختهاند و شاعر در تشبیهاتی غریب به عنوان نمونه، نگاه را به خانقاه و عشق را به خیابان سبز همانند کرده است. افزون بر این، در فرم و شکل ظاهری نیز توانسته است با ایجاد تنوع هایی در شکل نوشتاری واژه هایی همچون دود و پرواز در سروده هایش زیبایی منحصر به فردی بیافریند.

قیصر امین پور، وجوه زیبایی شناسی، تشبیهات غریب، فرم و شکل ظاهری، ترکیب آفرینی بدیع