اثر استرس انزوای اجتماعی بر رفتار ترس در موش صحرایی نر بالغ تیمار شده با آگونیست و آنتاگونیست الکل

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 458

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

IAUFALABIO03_029

تاریخ نمایه سازی: 8 تیر 1398

Abstract:

جداسازی انزوای اجتماعی از هفته های پس از شیردهی ممکن است باعث تغییر رفتار در حیوانات بالغ شود ترس یک پاسخ دفاعی فیزیولوژیک بوده و در برابر خطر حاد بروز می کند و یک علامت هوشدار می باشد. این مطالعه در موش نر بالغ با هدف تعیین تاثیر استرس انزوای اجتماعی بر رفتارترس در موش صحرایی نر بالغ تیمار شده با آگونیست الکل (اتانل) و آنتاگونیست الکل (نالترکسان) انجام شد. در این تحقیق، تعداد 40 سر موش صحرایی نر بالغ که در روز 21 از شیر گرفته شده اند انتخاب شده و به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند: گروه 1 یا گروه کنترل: موش ها در شرایط اجتماعی در یک قفس قرار گرفته و بعد از شش هفته تزریق سالین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم رفتار ترس با دستگاه ماز بعلاوه ای (Plus maze) به مدت پنج دقیقه در آنها ثبت شد. گروه 2: موش ها در شرایط انزوای اجتماعی (Social-isolation) بدون تیمار با آگونیست و آنتاگونیست الکل قرار گرفتند، بطوری که در هر قفس فقط یک رت قرار داده شد و بعد از6 هفته تیما با دوز 1200 میلی گرم بر کیلوگرم آگونیست الکل (اتانل) بعد از 30 دقیقه به مدت 5 دقیقه رفتار ترس با دستگاه ماز بعلاوه ای در آنها ثبت شد. گروه 4: موش ها در شرایط انزوای اجتماعی بعد از شش هفته تیمار با آنتاگونیست الکل (نالترکسان) با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم بعد از 30 دقیقه به مدت پنج دقیقه رفتار ترس در آنها ثبت شد. گروه 5: موش ها در شرایط اجتماعی قرار داده شدند و به مدت 2 ماه تیمار با آگونیست الکل (اتانل) با دوز 600 میلی گرم بر کیلوگرم، به مدت پنج دقیقه رفتار ترس در آنها ثبت شد. نتایج نشان می دهد که درصد تعداد ورود و مدت زمان قرار گرفتن در بازوی باز در گروه دریافت کننده اتانل مزمن به مدت دوماه به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل و گروه انزوای اجتماعی (p<0/05) بود. همچنین درصد ورود به بازوی باز در گروه دریافت کننده ی اتانل در شرایط انزوای اجتماعی نسبت به گروه کنترل تغییر معنی دار وجود نداشت. همچنین تزریق نالترکسان در شرایط انزوای اجتماعی موجب کاهش درصد ورود به بازوی باز نسبت به گروه کنترل و سوشیال ایزولشن شد. در شرایط انزوای اجتماعی تزریق اتانل باعث افزایش یا کاهش ترس در موش های صحرایی نر شد در حالیکه تزریق مزمن الکل باعث کاهش ترس شد و تزریق نالترکسان در شرایط انزوا موجب افزایش ترس شد.

Authors

فاطمه رفیق دوست

گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران

غلامحسن واعظی

گروه زیست شناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران

شهرام شرفی

گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران

هومن شجیعی

گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران