رابطه اپی ژنتیک با فرایند پیری

پیری با کاهش تدریجی عملکرد بسیاری از اندام ها و افزایش احتمال بیماری های مختلف مشخص می شود. پیری، جزیی از روند طبیعی زندگی محسوب می شود که نتیجه ی یک سیر و روند کند بیولوژیکی است که تمام موجودات زنده از جمله انسان را شامل می شود. در این فرایند، با افزایش سن، عملکرد طبیعی بافت های بدن به طور تدریجی کاهش می یابد و خطر ابتلا به سرطان، بیماری های قلبی- عروقی و بیماری های خود- ایمنی افزایش می یابد. شناخت مکانیزم های ملکولی که موجب پیری می شوند، به دانشمندان کمک خواهد کرد تا درک کنند که چرا افراد سالخورده مستعد ابتلا به این بیماری ها هستند و چرا نسبت به استرس آسیب پذیرترند. این مشکلات می توانند بر جنبه های مختلف کیفیت زندگی سالمندان تاثیر بگذارند. لذا علاقمندی زیادی به درک مکانیسم های مولکولی مرتبط با پیری وجود دارد که باعث تحریک پیری در تمامس طوح، از سلول ها و بافت ها تا اندام ها و ارگانیسم های مولکولی می شود تا راه هایی برای پیشبرد پیری سالم ایجاد کنند. در حالی که بسیاری ازارگانیزم های مولکولی و بیوشیمیایی به طور مشروح کشف و مشخص شده اند، در حال حاضر نقش تغییرات تنظیم اپی ژنتیکی مورد توجه قرار گرفته است. کاهش کلی هتروکروماتین که مرتبط با سن می باشد با تغییر الگوی متیلاسیون DNA و مدیفیکاسیون هیستون ها همراه است. با این حال درک نقش دقیق چنین تغییراتی، نیازمند تحقیقات بیشتر است. در این مطالعه سعی شده است مهمترین عوامل دخیل در فرایند پیری، به خصوص تغییرات اپی ژنتیک مورد بررسی قرار گیرند.

Keywords:

پیری , اپی ژنتیک , متیلاسیون DNA , تغییرات هیستونی