اندیشه، روابط و نقش سادات در نهاد حکومت در دوره آل بویه

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 692

This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

GHADIRCONF03_031

تاریخ نمایه سازی: 8 تیر 1398

Abstract:

در دوره آل بویه که به تعبیری از آن به اولین دولت فراگیر شیعی و ایرانی تا آن زمان یاد می شود. شیعیان و در راس آن سادات علوی که به عنوان یکی از مهمترین ارکان جامعه اسلامی بشمار می آمدند که پس از یک دوره زمانی طولانی و پس از پیامبر گرامی اسلام (صلی اله علیه و آله و سلم) و در زمان علی بن ابی طالب (علیه السلام) که تنها پنج سال زمان حکومت مسلمین را در دست داشتند و نیز دوران کوتاه شش ماهه امامت حسن بن علی بن ابی طالب (علیه السلام) هیچگاه فرصت برپایی حکومت را نیافته و در نتیجه تا رسیدن به دوره مورد بحث این جستار، در دل حکومت های اموی و عباسی همواره با محدودیت ها و محرومیت هایی روبه رو بوده اند، این فرصت بی مانند را تجربه می کردند که پس از غیبت کبری امام دوازدهم که شیعیان وارد مرحله نوینی از حیات دینی و سیاسی خود شده بودند بتوانند به برپایی حکومت اسلامی با رهبری غیر معصوم که با پیچدگی هایی بی مانندی همراه بود و به کمک دولتمردان ایرانی شیعی آل بویه و استیلای ایشان بر دستگاه خلافت عباسی سنی مذهب و بر مبنای تساهل و تسامحی که ویژگی اندیشه و سیاست حکومتی ایشان بشمار می رفت جامه عمل بپوشند. از این رو این جستار در پی یافتن پاسخ هایی برای این سوال ها بر خواهد آمد که اندیشه و آراء سادات درباره حضور و مشارکت در ساخت قدرت و نهاد حکومت از چه ویژگی هایی برخوردار بوده است رابطه حکومت و سادات در این دوره چگونه بوده است و سادات در این شیوه نوین از ساخت سیاسی حکومت از چه جایگاهی برخوردار بوده و چه نقش هایی را پذیرا بوده اند در پاسخ به این پرسش های بنیادین و بر اساس آنچه در خلال این جستار بدان اشاره خواهد شد گمان می رود که سادات از موقعیت استثنایی فرارو که پس از یک دوره طولانی فشار و محدودیت می توانستند پویایی در عرصه های گوناگون را بر اساس شرایط جدید دوره غیبت تجربه نمایند، کمال بهره را برده و بر اساس یک نگرش و اصل تساهل و تسامح گرای فقهی سیاسی مبسوط مشروط در ساخت قدرت مشارکت نموده و با پرهیز از دامن زدن به اختلاف های فرقه ای که البته بیش از دیگران جامعه شیعیان و سادات را تهدید می نمود مترصد فرصت مناسب برای تحقق آرمان برپایی حکومت فراگیر علوی بودند که در واقع این مشارکت حداکثر فرصت بازیابی و برنامه ریزی سازمان را فراهم ساخت که قرن ها بعد بستر ساز برپایی حکومت فراگیر ایرانی شیعی در ایران عصر صفوی شد.