سکینه اسدزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش،دانشگاه پیام نور خوی
مهدی محمودی - دکتری تخصصی برنامه ریزی آموزش از راه دور ، استادیار دانشگاه پیام نور
زاهد امانی - کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش،دانشگاه پیام نور خوی

این مقاله با هدف بررسی نقش به کارگیری آموزش به روش ترکیبی در فرآیند تدریس و یادگیری در نظام آموزش عالی انجام گرفته است.امروزه، شاهد تغییر و تحولات گسترده و سریعی در عرصه های مختلف، به ویژه نظام های آموزشی هستیم و تلاش سازمان های آموزشی برای عقب نماندن از میدان رقابت و پیشرفت، چشمگیر است. حاصل چنین تلاش هایی ورود فن آوری های نوین آموزشی به نظام آموزشی، به ویژه دانشگاه هاست. این فن آوری ها بی گمان اصول و قواعد آموزش و یادگیری در کلاس های دانشگاهی را با تغییرات اساسی و بنیادین مواجه نموده است. با این وجود، به زعم اکثر صاحبنظران و محققان حوزه ی نظام های آموزشی در مواردی فرآیند آموزش و یادگیری در دانشگاه ها چنان که باید کیفیت مطلوبی ندارد و کاهش میزان یادگیری یادگیرندگان مراکز دانشگاهی موید این نکته ی مهم است. این مساله حاکی است که آموزش های مبتنی بر فن آوری های نوین آموزشی، به ویژه یادگیری الکترونیکی نیز با تمام مزایای فراوان و ایجاد فرصت های ارزشمند آموزش و یادگیری نتوانسته اند در نیل به اهداف و رسالت های خود موفقیت کاملی به دست آورند و لذا، دست اندرکاران نظام های آموزشی از نظریه پردازان برجسته گرفته تا محققان باتجربه، روشی جدید و در عین حال کارآمدتر از دو روش سنتی و الکترونیکی طراحی و ابداع نمودند تا خلاءهای آموزشی مدارس و دانشگاه ها را به طور موثرتری برطرف نماید. این روش ابداعی، آموزش و یادگیری ترکیبی است. آموزش ترکیبی، به زودی جایگاه وسیع و پرجذبه ای در بین معلمان و استادان و نیز دانش آموزان و دانشحویان پیدا کرد و امیدواری به ارتقای کیفی فرآیند آموزش و یادگیری در مدارس و دانشگاه ها بیشتر و بیشتر شد. با امعان نظر به مسائل مورد اشاره در بالا، باید بگوییم که آموزش ترکیبی هنوز در کشور ما خاستگاه چندانی ندارد و با علم بر اینکه این روش نوین آموزشی می تواند به خوبی مشکلات و مسائل موجود در فرآیند آموزش و یادگیری در آموزش و پرورش و آموزش عالی ما را به خوبی حل و فصل نماید.

روش ترکیبی ، آموزش عالی ، یادگیری ، فرایند تدریس.