اثربخشی درمان مبتنی بر واقعیت درمانی بر میزان جهت گیری انگیزشی افراد مبتلا به درد مزمن

هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر واقیت درمانی بر میزان جهت گیری انگیزشی افراد مبتلا به درد مزمن شهر خرم آباد بود. این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان افراد مبتلا به درد مزمن شهر خرم آباد انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش)واقعیت درمانی( و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 2 ساعته تحت واقعیت درمانی قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخلهای دریافت نکرد. برای جمع آوری دادهها از مقیاس جهت گیری انگیزشی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده های پژوهش با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنیداری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن بود که واقعیت درمانی در افزایش جهت گیری انگیزشی افراد مبتلا به درد مزمن اثربخش است

Keywords:

واقعیت درمانی , جهت گیری انگیزشی , درد مزمن