زهرا حاجی احمدی - کارشناس نمایش-دانشجوی کارشناسی ارشدرادیو

هدف از این مقاله بررسی رابطه ی تئاتر و دین بوده و با نگاهی بیشتر فلسفی این رابطه را مدنظر قرار می دهیم. اگر این را قبول داشته باشیم که تئاتر ابتدا از یونان باستان شکل گرفته که بنا بر آیین و اسطوره و روابط خدایان و انسان بوده، در ایران نیز که مردمش به علت تاخت و تاز ها و کشتارها به ندرت از آسایش و ثبات سیاسی،اقتصادی و فرهنگی برخوردار بوده اند تنها توانسته اند در دوره های کوتاهی به هنر توجه کنند .شاهکارهایی در زمینه ی هنردینی و مذهبی و البته هنر تئاتر نیز آفریده شد که در قالب شبیه و انواع آن بوده مانند: شبیه شاد و تعزیه که هم به تبلیغ دین و مذهب جدید بپردازد و هم به عنوان نقادی از آن بهره ببرد.سعی می شود ضمن بیان رابطه ی بین این دو به همانندی ها و ناهمانندی هایشان نیز پرداخته شود.روش تحقیق در این مقاله به صورت کتابخانه ای و اینترنتی است. در این مقاله ابتدا نگاهی گذرا به مفاهیم نمایش، تئاتر، 1 دین و هنر خواهیم داشت و درمی یابیم که هنر، نقش تجسم مفاهیم دینی را به عهده دارد. سوال اساسی این است که با توجه به وجود اندیشه هایی متفاوت در مورد ارتباط تئاتر و دین می توان به این نتیجه رسید که: اساسا رابطه ای میان این دو مفهوم کلی وجود دارد یا خیر و آیا به طور کلی می توان ماهیتی دینی برای هنر تئاتر در نظر گرفت یا خیر در نتیجه ی پژوهش مشخص می شود که تئاتر هنری است که در عالم محسوسات می تواند موید و مبلغ همه ی تعالیم دینی و تجلیات ح9سن کمال باشد. همچنین به این حقیقت که رابطه ی بین تئاتر و دین رابطه ای ناگسستنی است دست می یابیم و به این نکته ی اساسی خواهیم رسید که تئاتر به عنوان یک صورت زیباشناختی ابزاری است تا دین و مفاهیم آن را توضیح دهد.

رابطه، تئاتر، نمایش، هنر، دین.