اثربخشی روان نمایش گری( سایکودرام) بر کمرویی و ترس از ارزیابی های منفی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

مقدمه و هدف: انسان موجودی اجتماعی است و نیازمند برقراری ارتباط با دیگران. ارضاء بسیاری از نیازهایش، مانند احساس تعلق، عزت نفس و شکوفایی خود، در گرو ارتباط موثر و ابراز توانمندی در گروه ها و فرصت های اجتماعی است. پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر نشانه های کمرویی و ترس از ارزیابی های منفی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی سایکودرام طراحی و اجرا گردید.روش بررسی: پژوهش حاضر، از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش- آزمون پس آزمون با گروه گواه میباشد. 24 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند از بین افرادی که از طریق فراخوان در سطح شهر تربت حیدریه برای شرکت در درمان حضور پیدا کرده بودند و نمره برش را در پرسشنامه های تحقیق کسب نمودند، انتخاب و به گونهی تصادفی در دو گروه 12)نفره) آزمایش و گواه جایگزین شدند. هر دو گروه پرسشنامه کمرویی استنفورد، پرسشنامه ترس از ارزیابی های منفی ( (FNE و پرسشنامه اضطراب اجتماعی کانور را در مرحله پیشآزمون و پسآزمون تکمیل نمودند.گروه آزمایش طی 10 جلسه، به مدت 5 هفته، هر هفته 2 جلسه 90 دقیقه ای، به طور گروهی تحت درمان به شیوه روان نمایشگری قرار گرفتند. گروه گواه در این مرحله درمانی دریافت نکردند.یافته ها: داده های حاصل از پرسشنامه های پژوهش با استفاده از آزمون کواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج تفاوت معناداری را در میزان نشانه های کمرویی و ترس از ارزیابی منفی افراد گروه آزمایش و گواه در سطح 0/05 نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، درمان به شیوه روان نمایش گری در کاهش نشانه های کمرویی و ترس از ارزیابی منفی افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی موثر بود.

Keywords:

ترس از ارزیابی منفی , سایکودرام , کمرویی