بررسی اقامتگاه بوم گردی و خصوصیات آن به عنوان یک اقامتگاه پایدار (نمونه موردی: روستای هدف گردشگری رویین)

بوم گردی یکی از شاخه های گردشگری است که در چند سال اخیر و به دلیل افزایش تمایل مردم به فرار از زندگی ماشینی و پناه بردن به طبیعت، در ایران و جهان از رشد قابل توجهی برخوردار شده است. بوم گردی را سفر مسوولانه به طبیعت با رویکرد حفاظت از محیط زیست، توسعه پایدار و حمایت از جوامع محلی می دانند و بنابراین نخستین اقدام باید متوجه اقامت گردشگران و ارائه تجربیات جدید به آنها باشد. اکولوژ یا همان اقامت گاه بوم گردی، به فضایی اطلاق می شود که امکان اقامت، مشارکت و کسب تجربه مبتنی بر سبک زندگی میزبان را برای بوم گردان فراهم می سازد. ساختار و سازه اقامتگاه بوم گردی بر گرفته از معماری سنتی منطقه میزبان و با کاربست عناصر و مصالح بوم آورد است. رعایت اندازه، رنگ، شکل، بافت، مبلمان و حتی چیدمان بر پایه معماری پایدار و محیط محور است. در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، با توجه به اقلیم روستای هدف گردشگری روئین، اقامتگاه بومگردی و خصوصیات آن به عنوان یک اقامتگاه پایدار مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد علاوه بر خصوصیات فیزیکی منطبق بر محیط شامل زاویه قرار گیری، رنگ بنا، اندازه انسان مقیاس و کاربری های چندگانه، بایستی نحوه مدیریت و بهره برداری نیز طبق اصول توسعه پایدار معماری لحاظ گردد.استفاده از سیستم چرخه مصرف آب، بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر، مدیریت پسماند و بازیافت آن و همچنین مشارکت محلی از جمله مصادیق لازم الاجرا در تحقق موفقیت یک اقامتگاه بوم گردی به عنوان یک اقامتگاه پایدار در بومی گردی است.

Keywords:

اکولوژ , اقامتگاه بوم گردی , معماری پایدار , روستای هدف گردشگری رویین