علی حسینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
احمد پوراحمد - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
کرامت الله زیاری - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران

در قرن بیستم، گرایش­های اولیه تمرکززدایی و تغییرات در فناوری اطلاعات، حمل ونقل و ارتباطات منجر به تغییر ساختاری عمده ای در شهرها شد و روند الگوی تک­هسته­ای را که به اشتغال در مرکز تجاری شهر (CBD) تمرکز داشت، متوقف ساخت. هنوز درک روشنی از اینکه آیا شهر چندهسته­ای، پایدار یا به لحاظ اقتصادی رقابت پذیر هست یا نه، وجود ندارد. هدف از این پژوهش، تحلیل ساختار فضایی شهری با تاکید بر رویکرد ریخت­شناسی شهر چندهسته­ای بر اساس الگوی فضایی کانون­های جمعیتی شهر تهران است. از مساله واحد ناحیه­ای قابل اصلاح[1] (MAUP) برای تعیین واحد فضایی تحلیل استفاده شد. روش­های مورد استفاده خودهمبستگی و آمار فضایی، مدل چندهسته­ای اسمال و سانگ و روش cut-off بود. نتایج حاصل از ارزش شاخص موران برای سه دوره مقادیر مثبت و نزدیک به یک است می توان نتیجه گرفت که توزیع فضایی جمعیت تهران دارای خودهمبستگی فضایی است و توزیع خوشه­ای دارد. نتایج تجربی تحلیل cut-off، شیب­های تراکمی و آمار فضایی نشان داد شهر تهران از الگوی تک­هسته­ای فاصله گرفته و در حال تبدیل شدن به یک ساختار چندهسته ای است. *[1]. Modifiable Areal Unit Problem  

ساختار فضایی شهری, شهر چندهسته ای, ریخت شناسی, جمعیت, تهران