بررسی ارتباط میان کاربری اراضی با جاذبه های گردشگری با مدل آنتروپی محلی (مطالعه موردی : شهر اصفهان)

بررسی وضعیت کاربری زمین در مقاصد گردشگری، از اهمیت بالایی برخودار است ، چر ا که گردشگری یک فعالیت منبع پایه محسوب می شود. در راستای توسعه فعالیت گردشگری، برنامه ریزی گردشگری و تعیین توانهای محیطی - انسانی، فرایندی است که فراغت افراد را به فضا و مکان (محیط) مرتبط می سازد. فضا پهنه ای است قابل برنامه ریزی و به تعبیری حجمی مکانی – زمانی در ابعاد مرئی و نامرئی است. برنامه ریزی فضایی، فرایندی فکری برای تحقق اهداف برنامه ریزی کالبدی، با توجه به اقدامات سیاسی است. وجود آثار تاریخی و باستانی فراوان، شهر اصفهان را به یکی از گردشگر پذیرترین شهرهای ایران تبدیل کرده است که این خود لزوم برنامه ریزی فضایی گردشگری در این شهر را دو چندان می کند.تحقیق حاضر با هدف برنامه ریزی فضایی گردشگری شهر اصفهان با تاکید بر ارتباط میان کاربری های ورزشی، پزشکی، فضای سبز، پارک ها و پارکینگ های موجود در شهر با جاذبه های گردشگری انجام شده است. از شبکه شش ضلعی به عنوان واحد پایه برای ترکیب داده های اولیه استفاده شده است که ابعاد آن ها 500 متر برای قطر شش ضلعی در نظر گرفته شده ،که در نهایت تمام سطح شهر به 2383 شش ضلعی تقسیم گردید . روش پژوهش توصیفی – تحلیلی می باشد و برای پاسخگویی به مساله تحقیق از مدل تحلیل آنتروپی محلی استفاده شده است .نتایج حاکی از آن است که دو مولفه پارکینگ ها و ایستگاه های اتوبوس در شهر اصفهان بیشترین ارتباط را با جاذبه های گردشگری دارند و موسسات خدمات درمانی کمترین ارتباط را با این جاذبه ها دارند که لازم است در برنامه ریزی های آینده مورد توجه بیشتری قرار گیرند.

Keywords:

کاربری اراضی , جاذبه های گردشگری , اصفهان , آنتروپی محلی