مقایسه ایمن زائی سویه های حاد و واکسینال باسیلوس آنتراسیس در مدل حیوانی خرگوش

سیاه زخم (شاربن) یکی از مهم ترین بیماری های مشترک انسان و دام است که با ورود باسیلوس آنتراسیس به بدن میزبان ایجاد می گردد. واکسیناسیون نشخوارکنندگان بعنوان موثرترین استراتژی کنترل بیماری به مدت چندین دهه در ایران درحال انجام است. در مطالعه حاضر توان ایمنی زائی سویه های آزمایشگاهی واکسینال (Sterne 34F2) و حاد (17jb) در مدل حیوانی ارزیابی و امکان تولید آنتی سرم پلی والان اختصاصی علیه شاربن جهت تشخیص مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق توده رشد باکتریایی حاصل از کشت مقدار (cfu 106 × 5) از سویه های فوق در محیط آگار خون دار با روش اولتراسونیکاسیون تیمار و سپس میزان پروتئین موجود به روش لوری تعیین گردید. سپس به 12 سر خرگوش در شش گروه، طی سه نوبت و در فواصل دو هفته یکبار به صورت عضلانی مقادیر مشخصی از باکتری زنده سویه های فوق تزریق گردید. ده روز پس از انجام آخرین تزریق، خون گیری از ورید مارجینال طی سه مرحله به فواصل 10 روز از یکدیگر انجام گردید. میزان تولید و پایداری آنتی بادی در خرگوش ها با استفاده از الایزای غیر مستقیم مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد تولید آنتی بادی در گروه تزریق شده با cfu 105 × 5 از سویه 17jb سی روز پس از تزریق اول بیشترین کمیت دارا می باشد.

Keywords:

باسیلوس آنتراسیس , سویه استرن 34F2 , سویه 17 jb , الایزا