زهرا ابراهیمی حق

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر نشانه های کلامی بینایی درونی و بیرونی، طی تمرینات ذهنی راه رفتن بر توان مکانیکی عضلات اندام های تحتانی سالمندان غیرفعال و مقایسه با سالمندان فعال انجام شد. بدین منظور 40 سالمند 60 تا 80 ساله (20 فعال و 20 غیرفعال) به طور هدف دار انتخاب شده و در یک طرح پیش‎آزمون و پس‎آزمون گروه های همسان شرکت کردند. پس از تمرینات اولیه تصویرسازی، شرکت کننده ها بر اساس امتیاز پرسشنامه MIQ-RS به دو گروه همسان تقسیم شده و به 5 جلسه تصویرسازی راه رفتن روی چوب موازنه با نشانه های کلامی بینایی بیرونی و درونی در مورد حرکات اندام تحتانی یا علائم روی چوب موازنه پرداختند. برای محاسبه توان عضلانی مفاصل اندام های تحتانی در پیش آزمون و پس آزمون، از دوربین های تحلیل حرکت و صفحه نیرو استفاده شد. مطابق نتایج تحلیل واریانس دو عاملی ترکیبی چند متغیری، اثر اصلی آزمون برای مفصل زانو و لگن معنی دار بود (025/0p<)؛ ولی اثر اصلی نشانه ها و همچنین اثر متقابل آن دو بر توان های عضلانی معنی دار نبود (025/0p> ). بنابراین، 5 جلسه تصویرسازی باعث افزایش توان عضلات زانو و لگن می شود؛ ولی جهت دهی توجه به نشانه های درونی و بیرونی تفاوتی را ایجاد نمی کند.

دستورالعمل آموزشی, تصویرسازی, توجه, سالمندی, توان مکانیکی, گام برداری