ساناز جورابلو - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد سازه های آبی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی شاهرود
خلیل اژدری - دانشیار گروه مهندسی آب و خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی شاهرود.
زهرا گنجی - استادیار گروه مهندسی آب و خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی شاهرود.
مهدی دلقندی - استادیار گروه مهندسی آب و خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی شاهرود.

افزایش انتشارگازهایگلخانه­ایدر دهه­های اخیر بر اثر فعالیت­های انسانی، منجر به گرم شدن زمین و تغییرات اقلیم گردیده است. پیش­بینی می­شود، افزایش دمای ناشی از تغییر اقلیم منجر به افزایش تبخیر و تعرق گردد. در این تحقیق، اثر تغییر اقلیم بر تبخیر و تعرق مرجع (ETo) و کمبود بارندگی (PD) در بازه زمانی 2010 تا 2099 در منطقه سمنان بررسی گردید. بدین منظور، برای در نظر گرفتن عدم قطعیت مدل­های AOGCM و سناریوهای انتشار گازهای گلخانه­ای، سناریوهای تغییر اقلیم با استفاده از 14 مدل AOGCM تحت سه سناریوی انتشار گازهای گلخانه­ای (A2، A1B و B1) تولید شد. مقادیر ETo و PD در سه سطح ریسک (25/0، 50/0 و 75/0)، برای سه دوره آینده (2039-2010، 2069-2040 و 2099-2070) و دوره پایه (2000-1971) محاسبه شد و با یکدیگر مقایسه گردید.  نتایج نشان داد، در دوره آتی سوم، بارش­های بهاره کاهش و بارش­های پاییزه و زمستانه افزایش خواهند یافت. هم­چنین مشخص شد که متوسط دما، تبخیر و تعرق پتانسیل گیاه مرجع و کمبود بارندگی تا انتهای قرن روند افزایشی خواهند داشت، که افزایش این پارامترها، در طول ماه های گرم، در مقایسه با ماه های سرد، بیشتر خواهد بود. هم­چنین مشخص گردید، در دوره 2099-2070، متوسط سالانه ETo برای سناریوی A2، A1B و B1 به ترتیب حدود 2/9، 0/8 و 8/5 درصد افزایش می­یابد.

تغییر اقلیم, مدل های AOGCM, عدم قطعیت, تبخیر و تعرق گیاه مرجع, کمبود بارندگی