سیداحسان بلادی ده بزرگ - دانشجوی دکترای معماری، گروه معماری و شهرسازی، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران
محمدهادی کابلی - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دماوند
علی اکبر حیدری - استادیار دانشگاه یاسوج

چکیده خلاقیت، حلقه ی گمشده ی آموزش های معاصر در رشته معماری است. این موضوع در دروس عملی با رویکرد خلق اثری بدیع بیشتر است . با این حال به نظر می رسد که نحوه آموزش در این گونه دروس، می تواند به رشد خلاقیت آنها کمکشایانی کند. با این هدف در این پژوهش دو شیوه آموزش معماری مبتنی بر استاد و دانشجو را مدل های پایه در نظر گرفته و با بررسی تاثیر آن بر درس درک و بیان محیط در طی ترم، به مقایسه میزان خلاقیت دانشجویان پس از اتمام ترم در این دو شیوه پرداخته است. بدین منظور تعداد 80 دانشجو ترم اول معماری دانشگاه آزاد تهران غرب به عنوان جامعه آماری انتخاب شده و با استقرار آنها در دو آتلیه (هر آتلیه شامل 40دانشجو)، با دو شیوه استاد محور و دانشجو محور در طول یک ترم به تدریس درک و بیان محیط برای آنها پرداخته شد. در انتهای ترم با برگذاری آزمون تورنس، به سنجش میزان خلاقیت آنها پرداخته و آزمون های آنوا و F برای سنجش میزان معناداری نتایج بهره گرفته شد. نتایج حاکی از آن بود که بین دو شیوه ی استاد محور و دانشجو محور ، شیوه ی دانشجو محور در ارتقاء سطح خلاقیت دانشجویان درس درک و بیان محیط موفق تر بود.

واژگان کلیدی: خلاقیت, درس درک و بیان محیط, استاد محور, دانشجو محور, آموزش مهندسی معماری