مینا آخوندی درزی - دانشگاه علامه طباطبایی
معصومه اسمعیلی - دانشگاه علامه طباطبایی (ره)
سمیه کاظمیان - دانشگاه علامه طباطبایی (ره)

رشد روزافزون میزان طلاق، آن را به یک معضل مهم اجتماعی تبدیل کرده است و این امر توجه بسیاری از محققان را به بررسی علل و پیامدهای افزایش طلاق و لزوم سازگاری با شرایط پس از آن به خود جلب کرده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی پیش بینی حالات روان شناختی مثبت در سازگاری پس از طلاق زنان مطلقه انجام شد. در پژوهش حاضر روش تحقیق همبستگی بود و داده ها از طریق پرسشنامه، مطالعه میدانی و کتابخانه ای جمع آوری شد. جامعه آماری کلیه زنان مطلقه شهر تهران در سال 1395 بودند و نمونه گیری برحسب در دسترس بودن موارد دارای شرایط مورد نظر  انجام شد. تعداد نمونه، 150 زن مطلقه  با دامنه سنی بین 19-30سال بود. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر و پرسشنامه حالات روان شناختی مثبت رجایی، خوی نژاد و نسائی استفاده شد. از ضریب همبستگی پیرسون و روش رگرسیون چندمتغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های حاصل از رگرسیون چند متغیره نشان داد ضریب همبستگی چندگانه ای بین حالات روان شناختی مثبت با سازگاری طلاق وجود دارد. از بین حالات روان شناختی مثبت، خوش بینی، احساس کنترل، امیدواری، معنادار بودن زندگی و رضایت از زندگی می توانند 53 درصد از واریانس سازگاری طلاق در زنان مطلقه را پیش بینی کنند. به این ترتیب که با افزایش حالات روان شناختی همچون خوش بینی، احساس کنترل، امیدواری، معنادار بودن زندگی و رضایت از زندگی، میزان سازگاری بعد از طلاق نیز افزایش پیدا می کند

طلاق, سازگاری پس از طلاق, زنان مطلقه, حالات روان شناختی مثبت