علیرضا روحی - دکترای مشاوره خانواده، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان
رضوان السادات جزایری - استادیار گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان
مریم فاتحی زاده - دانشیار گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان
عذرا اعتمادی - دانشیار گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان

تعاملات زناشویی به عنوان یکی از مهم­ترین پیش­بینی­کننده­های مقطعی سطح کیفیت رابطه زناشویی زوج­ها شناخته می­شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر کاهش میزان آسیب­های تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی صورت گرفت. بدین منظور از روش موردمنفرد با طرح خط­پایه چندگانه استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش کلیه مردان متاهل دارای شخصیت اجتنابی و شرکت کنندگان پژوهش چهار مرد متاهل دارای شخصیت اجتنابی بودند که به شیوه هدفمند انتخاب شدند. برای شناسایی این افراد از پرسشنامه محقق­ساخته شخصیت اجتنابی استفاده گردید. دو نفر از این شرکت کنندگان طی 19 جلسه و دو نفر دیگر در خلال 20 جلسه تحت درمان با رویکرد طرحواره­درمانی قرار گرفتند و پیگیری در یک دوره دو ماهه انجام شد. جهت تعیین میزان آسیب­های تعاملی شرکت­کنندگان در رابطه زناشویی در مراحل خط­پایه از پرسشنامه محقق­ساخته آسیب­های تعاملی افراد اجتنابی استفاده شد. تحلیل دیداری نمودار داده­ها بر اساس شاخص­های آمار توصیفی و تحلیل دیداری یافته­های پژوهش حکایت از آن داشت که رویکرد طرحواره­درمانی در کاهش آسیب­های تعاملی مردان متاهل دارای شخصیت اجتنابی موثر بود. بر این اساس، از طرحواره­درمانی می­توان جهت کاهش آسیب­های تعاملی افراد دارای شخصیت اجتنابی و افزایش کیفیت زندگی زناشویی آنان استفاده کرد.

طرحواره درمانی, آسیب های تعاملی, رابطه زناشویی, مردان, شخصیت اجتنابی