زینب شیخ حسینی - گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه حضرت نرجس رفسنجان

شبه قاره هند که امروز شامل چند کشور است بزرگترین شبه قارهموجود در جهان و دومین کشور پرجمعیت پس از چین است و تمدن آن یکی از قدیمی ترین تمدن های بشری می باشد.جمعیت فراوان،تنوع ادیان، آب وهوا، گیاهان ، جانوران و...  سبب به وجود آمدن پدیده­های شگفت­انگیز در هند شده است؛ از­ این­رو از دیرباز این کشور را سرزمین عجایب نامیده اند. فردوسی و اسدی نیز در آثار خود همواره به شگفت بودن این سرزمین اشاره داشته­اند. در پژوهش حاضر سعی بر این است تا با مطالعه گرشاسب­نامه و شاهنامه ، شگفتی­های این سرزمین را به روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار داده تا به این سوال پاسخ دهیم که آیا عجایب این سرزمین در دو اثر به صورت یکسان جلوه­گر شده است و فردوسی و اسدی کدام یک از شگفتی­های سرزمین هندوستان را در آثار خودنمایان ساخته­اند بررسی­های این مقاله نشان می­دهد که شگفتی­ها­ی هند در گرشاسب نامه به علت آمیختگی آن با افسانه ها واساطیر ، بیشتر از شاهنامه جلوه­گر شده است در حالی که در شاهنامه فردوسی بعد حماسی و پهلوانی اثر مانع از پرداختن به افسانه­ها شده و تنها در داستان کید هندی به چند شگفتی اشاره شده است.    

هند, شگفتی, گرشاسب­نامه اسدی توسی, شاهنامه فردوسی