نقد و بررسی آراء قرآن گرایان شبه قاره درمورد نماز

     مسلمانان از همان آغازین روزهای بعثت رسول الله(ص) با تاسی از وجود مبارک ایشان  به اقامه نماز همت گماشته و درآن اختلافی نداشتند. با رخت بربستن رسول­الله(ص)ازجهان خاکی اندک­اندک اندیشه حسبنا کتاب الله درذهن برخی دگراندیشان – به ویژه خوارج – ریشه دواند و با گرایش به رای، در تعداد رکعات نماز اختلاف نمودند. جریان قرآن­گرایی اگرچه نوظهور و حاصل رویکرد بخشی از جنبش­های نوگرایانه در دو قرن اخیر می­باشد، اما شواهدی بر بروز رگه­هایی از قرآن­بسندگی و بی­اعتنایی به سنت، در قرن اول و دوم هجری گزارش شده است. نوشتارحاضر با روش توصیفی-تحلیلی به طرح ونقد استدلال­های قرآنیون درباره نماز از آیات قرآن پرداخته و ضمن آسیب­ شناسی دیدگاه­ها، نتیجه می­گیرد:  قرآن­گرایان با  انکار حجیت سنت  باب رای گروی و عقل­گرایی افراطی را به روی خود گشوده و با نادیده­انگاری نقش سنت و عقل برهانی دست به برداشت­های ذوقی از آیات قرآن­کریم زدند. آنها در بسیاری موارد از ظواهر معتبر قرآنی دست کشیده و به تاویل جهت­دار و توجیه رای مدارانه و غیر متکی به عقل برهانی روی آورده­اند.گرچه آنها نام اهل قرآن را بر خود گذاشته­اند، اما تفکر و عمل آنان بر خلاف نص و مضامین قرآن می­باشد.

Keywords:

قرآن گرایان , شبه قاره , نماز , انکار سنت