عطیه پورصاحبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران و مدیریت منابع آب، دانشکده فنی و مهندسی، واحد اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اسلامشهر، ایران
محمود ذاکری نیری - استادیار، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایران
صابر معظمی گودرزی - استادیار، گروه مهندسی عمران، مرکز تحقیقات علوم زیست محیطی، واحد اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اسلامشهر، ایران

کاربرد روش های توسعه کم اثر و مدیریت بهینه از جمله راهکارهای مناسب برای کاهش اثرات توسعه شهری بر مقدار سیلاب است. به این منظور با توجه به موقعیت شهرستان تهران و توسعه روزافزون آن، پژوهش حاضر در مورد اثر روش های LID-BMP با استفاده از مدل SWMM بر میزان رواناب منطقه 22 تهران با مساحت 54000 هکتار انجام شد. این پژوهش شامل پنج سناریوی شرایط فعلی، بام سبز، صفحه نفوذپذیر، جوی باغچه و بام سبز- صفحه نفوذپذیر- جوی باغچه در پنج دوره بارش (2، 5، 10، 50 و 100 ساله) برای 19 زیرحوضه در این منطقه بود. نتایج نشان داد که اثربخشی هر سه روش در کاهش رواناب با افزایش دوره بازگشت بارش تا 50 سال اجرای روند صعودی داشت ولی در دوره بازگشت 100 ساله، اثر این روش ها کاهش یافت. اجرای بام سبز بیشترین و جوی باغچه کمترین اثر را در کاهش مقدار رواناب داشتند. همچنین مقایسه دبی پیک این روش ها نسبت به طرح جامع مدیریت سیلاب تهران نشان داد که بام سبز بیشترین اثر را بر کاهش دبی پیک سیلاب داشت.

رواناب, روش بهینه مدیریتی, روش توسعه کم اثر, سیلاب شهری